Melsicam - მელსიკამი 15მგ/1.5მლ. 3 ამპულა

შემადგენლობა:

ყოველი ამპულა მელსიკამი შეიცავს 15 მგ აქტიურ ნივთიერება მელოქსიკამს 1.5 მლ საინექციო ხსნარში.

ფარმაკოლოგიური თვისებები:

ფარმაკოდინამიკური თვისებები:

მელოქსიკამი    არის    ენოლის    მჟავას    წარმოებული,    არასტეროიდული

ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატი, რომელიც ცხოველებში ამჟღავნებს ანთების საწინააღმდეგო, ტკივილგამაყუჩებელ, ანტიპირეტულ თვისებებს.

პრეპარატის მოქმედების მექანიზმი განპირობებულია პროსტაგლანდინების სინთეზის ინჰიბირებით, რომლებიც წარმოადგენენ ანთების მედიატორებს. ინ-ვიტრო მელოქსიკამი ავლენს უპირატესად ციკლოოქსიგენაზა-2-ის სელექციურ ინჰიბირებას, ციკლოოქსიგენაზა-1 –თან შედარებით.

ფარმაკოკინეტიკური თვისებები: აბსორბცია

მელოქსიკამი სრულადშეიწოვება ინტრავენურად შეყვანის შემდეგ. ინტრამუსკულარულად შეყვანიდან 60 წუთში პლაზმაში აღწევს მაქსიმალურ კონცენტრაციას.

განაწილება: მელოქსიკამის  თერაპიული  დოზის  99,4  %  უერთდება  პლაზმის  პროტეინებს (უპირატესად ალბუმინს).

მელოქსიკამი ძალიან სწრაფად გადადის სინოვიურ სითხეში-პლაზმის კონცენტრაციის 40-50%. თავისუფალი ფრაქცია სინოვიალურ სითხეში 2.5-ჯერ მეტია ვიდრე პლაზმაში, რაც განპირობებულია სინოვიურ სითხეში თავისუფალი ალბუმინის მცირე რაოდენობით.

მეტაბოლიზმი: ნახევარდაშლის პერიოდი (T1/2) მერყეობს 15-დან 20 საათამდე. პლაზმის კლირენსი საშუალოდ 8 მლ/წთ-მდეა და ეს რიცხვი მცირდება ხანდაზმულ პაციენტებში.

გამოყოფა: მელოქსიკამი თითქმის სრულად მეტაბოლიზდება 4 ფარმაკოლოგიურად არააქტიურ პროდუქტად. ძირითადი პროდუქტი, 5-კარბოქსი-მელოქსიკამი (დოზის 60%), წარმოიქმნება შუალედური პროდუქტის 5’-ჰიდროქსიმეთილ მელოქსიკამის დაჟანგვის შედეგად, რომელიც ასევე ექსკრეტირდება უფრო ნაკლები ხაირსხით (დოზის 9%). ინ-

ვიტრო კვლევები მიუთითებს, რომ ციტოქრომ P-450 მნიშვნელოვან როლს თამაშობს მისი მეტაბოლიზმის ციკლში.

მელოქსიკამის ექსკრეცია ხდება ძირითადად მისი მეტაბოლიზმის პროდუქტების სახით. მისი მცირე რაოდენობა გამოიყოფა შარდის (0,2%) და განავლის (1,6%) საშუალებით, როგორც თირკმლების, ასევე კუჭ-ნაწლავის ტრაქტით.

ჩვენება:

მელსიკამის საინექციო ფორმა გამოიყენება ოსტეოართრიტის და რევმატოიდული ართრიტის სიმპტომების დროს.

უკუჩვენება:

მელსიკამი უკუნაჩვენებია მომატებული მგრძნობელობისას პრეპარატის ან მის შემადგენლობაში შემავალი სხვა კომპონენტების მიმართ.

მელსიკამი არ უნდა დაენიშნოს პაციენტებს, რომელთაც აღენიშნებათ: ასთმა, ჭინჭრის ციება ან სხვა ტიპის ალერგიული რეაქციები ასპირინის ან სხვა არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებების მიღების შემდეგ.

მსგავს პაციენტებში არასტეროიდული ანთებისსაწინააღმდეგო საშუალებების მიმართ შეიძლება განვითარდეს რიგი იშვიათი ფატალური, ანაფილაქსიის მსგავსი რეაქციები (იხ.გაფრთხილება/სიფრთხილის ზომები).

გაფრთხილება/სიფრთხილის ზომები:

გასტროინტესტინალური (გი) რეაქციები: განტროინტესტინალური სისტემა: არასტეროიდულმა პრეპარატებმა, მათ შორის მელოქსიკამმა, შეიძლება, გამოიწვიოს კუჭის, წვრილი და მსხვილი ნაწლავის ლორწოვანის ანთება, წყლული და სისხდენა, რაც შეიძლება ფატალური აღმოჩნდეს. სერიოზული გვერდითი მოვლენები შეიძლება წარმოიშვას ნებისმიერ დროს, გამაფრთხილებელი სიმპტომების გარეშე, პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ ანთებისსაწინააღმდეგო, არასტეროიდული საშუალებებით.

გასტრო-ინტესტინური სისტემის ზედა ნაწილში ჩივილები მსუბუქ ხასიათს ატარებს, მაგალითად დისპეფსიის მსგავსი, ჩივილები ვრცელია და შეიძლება წარმოიქმნას ნებისმიერი არასტეროიდით მკურნალობისას. როგორც ექიმი, ისე პაციენტი უნდა იყოს ფხიზლად, რათა პიროვნებას არ აღენიშნოს სისხლდენა ან წყლული მკურნალობის პერიოდში. პაციენტები უნდა იყვნენ ინფორმირებული გასტრო-ინტესტინური სისტემის სერიოზული ტოქსიური სიმპტომების შესაძლო განვითარების შესახებ. პერიოდული ლაბორატორიული გამოკვლევების ჩატარების სარგებლიანობა ჯერ-ჯერობით არაა დამტკიცებული და საკითხი საფუძვლიანად არაა შეფასებული.

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატების გამოყენებისას, სერიოზული გასტრო-ინტესტინური უკუჩვენებით გამოვლენილი ყოველი ხუთი პაციენტისაგან მხოლოდ ერთს აღმოაჩნდა სიმპტომები. დადგენილია, რომ 3-6 თვის განმავლობაში არასტეროიდული პრეპარატებით ნამკურნალევი პაციენტებისგან დაახლოებით 1%-ს აღმოაჩნდა მედიკამენტის შემდგომი წყლული, სისხლდენა ან პერფორაცია და წლის განმავლობაში მკურნალობაზე მყოფი პაციენტებში კი 2-4 %-ს.

გადატანილი წყლულის ან გასტროინტესტინური სისხლდენის მქონე პაციენტებში, ანთების საწინააღმდეგო არასტეროიდული პრეპარატების გამოყენების დროს დიდი სიფრთხილეა საჭირო. ფატალური შედეგების შემთხვევები, ძირითადად, ხანდაზმულ და ლოგინად ჩავარდნილ პაციენტებში აღინიშნება, რის გამოც ასეთი პაციენტის ჯგუფის მკურნალობისას საჭიროა ძალიან დიდი სიფრთხილე და ყურადღება. რისკის მაქსიმალურად შემცირების მიზნით საჭიროა, მინიმუმი დოზის გამოყენება და მკურნალობის ხანმოკლე კურსის ჩატარება. განსალუთრებით დიდი რისკის ქვეშ მყოფი პაციენტებში უნდა იქნას გათვალისწინებული, რომ არ უნდა იყოს გამოყენებული არასტეროიდული ანთებისსაწინააღმდეგო ჯგუფის პრეპარატები.

განხორციელებული სამუშაოების შედეგად დადგენილია, რომ არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატების გამოყენებისას, გასტროინტესტინალური სისხლდენის რისკი, წყლულის ან გასტროინტესტინალური სისხლდენის ანამნეზის მქონე პაციენტებში 10-ჯერ მეტია. გასტროინტესტინური სისხლდენის რისკის გაძლიერებას იწვევს: კორტიკოსტეროიდული და ანტიკოაგულანციური პრეპარატების კომბინაციაში გამოყენება არასტეროიდებთან ერთად; აგრეთვე, სიგარეტი და ალკოჰოლი, ხანდაზმული ასაკი და ზოგადად, სუსტი ჯანმრთელობის სტატუსი.

ანაფილაქსიური რეაქცა: არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატების მსგავსად, ანაფილაქსიური რეაქცია შეიძლება განვითარდეს იმ პაციენტებში, რომლებსაც  ანამნეზში აღენიშნებოდათ ალერგია მელოქსიკამზე. მელოქსიკამი არ ინიშნება იმ პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებთ ასპირინის ტრიადა. ასეთი შემთხვევებში აღინიშნება ტიპიური რინიტი (ცხვირის პოლიპების პარალელურად ან მათ გარეშე) ასთმის დაავადების მქონე პაციენტებში. გარდა ამისა, შეიძლება, განვითარდეს ფატალური ბრონქოსპაზმი ასპირინის ან სხვა აასს-ს მიღების შემდეგ. განვითარებული ფაქტების შემთხვევაში სასწრაფოდ უნდა მოხდეს რეანიმაციული  ჩარევა.

თირკმლის ქრონიკული დაავადებები: თირკმლის ქრონიკული დაავადებების დროს მელოქსიკამით მკურნალობა რეკომენდებული არ არის. თუ საჭიროა ანთების საწინააღმდეგო არასტერიოდული საშუალებებით მკურნალობა, ასეთი პაციენტის თირკმლის ფუნქციური სინჯები ექვემდებარება მონიტორინგს.

ღვიძლი: მელოქსიკამის, ან სხვა აასს-ით ნამკურნალები პაციენტების 15%-ში შეიძლება აღინიშნებოდეს ღვიძლის ფუნქციური სინჯების ნორმალური მაჩვენებლების მატება. ლაბორატორიული მაჩვენებლების ცვლილება შეიძლება პროგრესირდეს, დარჩეს უცვლელი, ან იყოს გარდამავალი თერაპიის გაგრძელებისას.  ALT და AST შესამჩნევი მომატება (ზღვრული ლიმიტის დაახლეობით 2-3-ჯერ მეტი) აღენიშნებათ პაციენტთა 1%-ს აასს-ით მკურნალობის კლინიკურ კლვლეებში. ღვიძლის მხრივ მძიმე რექციები, მათ შორის სიყვითლე და ფატალური ფულმინანტური ჰეპატიტი, ღვიძლის ნეკროზი და ღვიძლის უკმარისობა, ზოგიერთი მათგანი ფატალური შედეგით,  აღინიშნა იშვიათ შემთხვევებში. 

მელოქსიკამით მკურნალობის დროს, ღვიძლი ფუნქციების დარღვევის მაჩვენებლების მქონე პაციენტებს უნდა მიქცეს განსაკუთრებული ყურადღება და უნდა იქნეს გათვალისწინებული, რათა არ განვითარდეს უკმარისობა. გართულების შემთხვევაში, მელოქსიკამით მკურნალობის გაგრძელება უნდა შეწყდეს.

თირკმლის რეაქციები:  სიფრთხილე უნდა დავიცვათ მელოქსიკამით მკურნალობის დაწყების წინ დეჰირდრატირებულ პაციენტებში. უმჯობესია, მოხდეს პაციენტის რეჰიდრატაცია და შემდგომ იქნას დაწყებული მკურნალობა.

ანთებისსაწინააღმდეგო არასტერიოდული საშუალებების ხანგრძლივი დანიშვნა იწვევს თირკმლის პაპილარულ ნეკროზს და თირკმლის სხვა მედულარულ ცვლილებებს. თირკმლისმიერი ტოქსიურობა იქნა ნანახი ასევე პაციენტებში, სადაც თირკმლის პროსტაგლანდინები კომპენსატორულ როლს თამაშობენ თირკმლის პერფუზიის შენარჩუნებისათვის. ამ პაციენტებში ანთების საწინააღმდეგო არასტერიოდული საშუალებების დანიშვნამ შეიძლება, გამოიწვიოს პროსტაგლანდინების წარმოქმნის დოზადამოკიდებული შემცირება და მეორადად თირკმლის სისხლის ნაკადის შემცირება, რამაც შეიძლება, გამოავლინოს თირკმლის დეკომპენსაცია. განსაკუთრებული რისკის ქვეშ იმყოფებიან პაციენტები დარღვეული თირკმლის ფუნქციით, გულის უკმარისობით, ღვიძლის დისფუნქციით, რომლებიც ღებულობენ დიურეტიკებს და ანგიოტენზინგარდამქმნელი ფერმენტების ინჰიბიტორებს და ხანდაზმულები. ანთების საწინააღმდეგო არასტერიოდული საშუალებების შეწყვეტას ჩვეულებრივად მოყვება მდგომარეობის აღდგენა მკურნალობისწინა მდგომარეობამდე.

უცნობია  რა  რაოდენობის  მეტაბოლიტები  შეიძლება  დაგროვდეს  პაციენტებში

დარღვეული თირკმლის ფუნქციით. ვინაიდან რიგი მეტაბოლიტებისა გამოიყოფა თირკმლების მიერ, პაციენტები, დარღვეული თირკმლის ფუნქციით, საჭიროებენ მკაცრ მონიტორინგს.

ჰემატოლოგიური რეაქციები: პაციენტებს, რომლებიც ღებულობენ ანთების საწინააღმდეგო არასტერიოდული საშუალებებს, ხანდახან შეიძლება, აღენიშნოთ ანემია. ეს შეიძლება, იყოს განპირობებული სითხის შეკავებით, გასტროინტესტინალური სისხლის დაკარგვით. პაციენტები, რომლებიც დიდხანს მკურნალობენ ანთების საწინააღმდეგო არასტერიოდული საშუალებებით, მათ შორის მელოქსიკამით, საჭიროებენ ჰემოგლობინის და ჰემატოკრიტის შემოწმებას, თუ აღენიშნათ ანემიის სიმპტომები. პრეპარატები, რომლებიც აინჰიბირებენ პროსტაგლანდინების სინთეზს, გავლენას ახდენენ თრომბოციტების ფუნქციაზე და სისხლძარღვოვან პასუხზე სისხლდენის დროს.

ანთების საწინააღმდეგო არასტერიოდული საშუალებები  აინჰიბირებენ თრომბოციტების აგრეგაციას და ზოგიერთ პაციენტში ახანგრძლივებენ სისხლდენას. ასპირინისგან განსხვავებით, მისი ეფექტი თრომბოციტების ფუნქციაზე რაოდენობრივად ნაკლებია, ან უფრო ხანმოკლე, და შექცევადი. მელოქსიკამი არ ახდენს გავლენას თრომბოციტების რაოდენობაზე, პროთრომბინის დროზე ან ნაწილობრივი თრომბოპლასტინის დროზე (PTT). პაციენტები, რომლებიც ღებულობენ მელოქსიკამს და აღენიშნებათ კოაგულაციური დარღვევები, საჭიროებენ ექიმის მეთვალყურეობას.

სითხის შეკავება და შეშუპება: სითხის შეკავება და შეშუპება იქნა აღწერილი ზოგიერთ პაციენტში, რომლებიც ღებულობენ ანთების საწინააღმდეგო არასტერიოდულ საშუალებებს, მათ შორის მელოქსიკამს. ამის გამო, როგორც სხვა ანთების საწინააღმდეგო არასტერიოდული საშუალებები, ასევე მელოქსიკამი, სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული პაციენტებში სითხის შეკავებით, ჰიპერტენზიით ან გულის უკმარისობით.

ასთმისწინა მდგომარეობა: ასთმით დაავადებულ პაციენტებს, შეიძლება, ქონდეთ ასპირინდამოკიდებული ასთმა. ასპირინის გამოყენება ასეთ პაციენტებში იწვევს მწვავე ბრონქოსპაზმს, რომელიც შეიძლება, ფატალურიც აღმოჩნდეს. მათთან სხვა არასტეროიდული პრეპარატების ,მათ შორის მელოქსიკამის გამოყენება დიდ სიფრთხილს საჭიროებს.

ორსულობა და ლაქტაცია:

ორსულობის რისკ ფაქტორი მიეკუთვნება: C/D (მე-3 ტრიმესტრიდან).

გვიანი    ორსულობის    დროს,    ისევე    როგორც    სხვა    არასტეროიდული

ანთების საწინააღმდეგო საშუალებების, მელოქსიკამის გამოყენება დაუშვებელია, ვინაიდან შეიძლება გამოიწვიოს “დუცტუს არტერიოსუს” –ის ნაადრევ დახურვა.

ცნობილია, რომ წამალი გადადის დედის რძეში; იმის გამო, რომ მელსიკამმა შეიძლება გამოიწვიოს რიგი გვერდითი მოვლენებისა ჩვილებში, უნდა შეფასდეს პრეპარატის მიღების მნიშვნელობა მეძუძური დედისათვის და მოსალოდნელი რისკი ჩვილისათვის.

პედიატრიული გამოყენება: რეკომენდებულია მხოლოდ 18 წლის ზევით ასაკობრივ ჯგუფებში.

გვერდითი ეფექტები:

ქვემოთ ჩამოთვლილი გვერდითი მოვლენები ეხებათ იმ პაციენტებს, რომლებიც ღებულობდნენ მელოქსიკამს 15 მგ დღის განმავლობაში 6 თვის  ხანგრძლივობით. ქვემოთ მოცემულია გვერდითი მოვლენების სიხშირე (%).

გასტროინტესტინური: მუცლის ტკივილი (2,9), ყაბზობა (2,6), ფაღარათი (2,6), დისპეფსია (9,5), მეტეორიზმი (2,6), გულისრევა (7,2), ღებინება (2,6).

ზოგადად სხეული: შეშუპება (1,6), ტკივილი (5,2).

ნერვული სისტემა: თავბრუსხვევა (2,6), თავის ტკივილი (2,6). ჰემატოლოგოიური: ანემია (2,9).

ჩონჩხ-კუნთოვანი სისტემა : ართრალგია (1,3), ზურგის ტკივილი (0,71). ფსიქიატრიული : დარღვეული ძილის რეჟიმი (1,6).

სასუნთქი სისტემა : ხველა (1,0), ზედა სასუნთქი გზების ინფექციები (7,5).

კანი : (1,3).

საშარდე სისტემა: გახშირებული შარდვა (1,3), ინფექციები (6,9). ნებისმიერი გვერდითი მოვლენის დროს მიმართეთ ექიმს! ფარმაკოლოგიური ურთიერთქმედება:

აგფ – ინჰიბიტორები:

აგფ – ინჰიბიტორების ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი მცირდება მელოქსიკამთან კომბინაციაში, რაც გასათვალისწინებელია იმ პაციენტებთან, რომლებიც ამ ჯგუფის პრეპარატებს რეგულარულად ღებულობენ.

ასპირინი: ასპირინთან ერთად გამოყენებისას, იზრდება მელოქსიკამის AUჩ და ჩმახ.

კლინიკურად ამისი მნიშვნელობა არ არის ცნობილი. თუმცა სხვა არასტეროიდების მსგავსად, წამლებში, მელოქსიკამის ასპირინთან ერთად გამოყენება არ არის რეკომენდირაბული, რადგან იზრდება გვერდითი მოვლენების განვითარების რისკი. ასპირინის დაბალ დოზასთან ერთად მელოქსიკამის გამოყენებისას, გასტროინტესტინალური წყლულის ან სხვა გართულებების განვითარების რისკის მაჩვენებელი მეტია, ვიდრე მხოლოდ მელოქსიკამის გამოყენების შემთხვევაში. კარდიოვასკულური მიზნით ასპირინის დანიშვნის პარალელურად მელოქსიკამის დანიშვნა არაა რეკომენდებული.

ქოლესტირამინი: ზრდის მელოქსიკამის კლირენსს, რაც მიუთითებს გასტროინტესტინალურ ტრაქტში მელოქსიკამის რეცირკულაციის გზის არსებობაზე. ამ ურთიერთქმედების კლინიკური მნიშვნელობა არ არის დადგენილი.

ციმეტიდინი: ციმეტიდინის 200 მგ დოზა არ ცვლის მელოქსიკამისერთჯერადი დოზის ფარმაკოკინეტიკას.

დიგოქსინი: ერთდროულ დანიშვნასმნიშვნელოვანი ფარმაკოკინეტიკური ცვლილებები არ გამოუწვევია.

ფუროსემიდი: დადგენილია, არასტეროიდული პრეპარატები ფუროსემიდის და სხვა თიაზიდურების ნატრიურეტიკური ეფექტს ამცირებს, რაც განპირობებულია რენული პროსტაგლანდინების სინთეზის ინჰიბირებით. ფუროსემიდის ერთი და მულტიდოზირება არ ცვლის მელოქსიკამის ფარმაკოდინამიკურ  და ფარმაკოკინეტიკურ თვისებებს. ფუროსემიდთან ერთად მელოქსიკამის დანიშვნისას საჭიროა,თირკმლის ფუნქციური სინჯების მონიტორინგი.

ლითიუმი: კლინიკური კვლევებით ცნობილია, რომ არასტეროიდები ზრდიან სისხლში ლითიუმის კონცენტრაციას და თირკმლის საშუალებით მისი გამოყოფა ორგანიზმიდან რთულდება.ამიტომ მელოქსიკამით მკურნალობისას და მკურნალობის დასრულებისას საჭიროა, ლითიუმის კონცენტრაციის განსაზღვრა სისხლში.

მეტოტრექსატი: მელოქსიკამი არ ახდენს მნიშვნელოვან გავლენას მეტოტრექსატის ერთჯერადი დოზის ფარმაკოკინეტიკაზე.

ვარფარინი: პაციენტები, რომლებიც ღებულობენ ვარფარინს ან მსგავს ანტიკოაგულანტებს უნდა იყვნენ მონიტორირებული ანტიკოაგულაციურ აქტივობაზე, განსაკუთრებით მელოქსიკამით მკურნალობის დაწყების ან ცვლილების პირველ დღეებში, ვინაიდან ასეთი პაციენტების სისხლდენის გაზრდილი რისკის ქვეშ იმყოფებიან.

დოზირება:

რეკომენდებული დღიური დოზაა 1 ამპულა.

გვერდითი მოვლენების განვითარების თავიდან აცილების მიზნით, რეკომენდებული დღიარი დოზაა 7,5 მგ.

მაქსიმალურ რეკომენდირებულ დღიურ დოზას მელსიკამის ამპულისათვის შეადგენს 15 მგ (1 ამპულა).

თირკმლის მძიმე უკმარისობისას დიალიზზე მყოფი პაციენტებისთვის პრეპარატის მიღება არ არის რეკომენდირებული.

მკურნალობის ხანგრძლივობა შეადგენს 2 ან 3 დღეს, საჭიროების შემთხვევაში, პაციენტი უნდა იქნას გადაყვანილი ორალურ ფორმებზე.

მელსიკამის ამპულა უნდა იქნეს გამოყენებული მხოლოდ 18 წელზე ზევით პირებისთვის.

დოზის გადაჭარბება:

მელოქსიკამის დოზის გადაჭარბების შეზღუდული გამოცდილება არსებობს.

ანთების საწინააღმდეგო არასტერიოდული საშუალებების გადაჭარბებული დოზირების სიმპტომები ძირითადად შემოისაზღვრება ლეთარგიით, ძილიანობით, გულისრევით, ღებინებით, ტკივილით ეპიგასტრიუმში, რომელიც ხშირად შექცევადია სიმპტომური მკურნალობით. მწვავე მოწამვლამ შეიძლება, გამოიწვიოს ჰიპერტენზია, თირკმლის მწვავე უკმარისობა, ღვიძლის დისფუნქცია, რესპირატორული დეპრესია, კომა, კრუნჩხვები, კარდიოვასკულარული კოლაფსი და გულის შეტევა. პაციენტის მკურნალობა სიმპტომატური და შემანარჩუნებელია დოზის გადაჭარბების შესაბამისად. ფორსირებული დიურეზი, შარდის გატუტოვნება, ჰემოდიალიზი ან ჰემოპერფუზია შეიძლება, არ იყოს სასარგებლო ცილასთან მისი დაკავშირების გამო.

შენახვის პირობები:

პრეპარატი ინახება 25°C-მდე ტემპერატურის პირობებში, სინათლისაგან დაცულ და ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.

გამოშვების ფორმა:

მელსიკამი 15 მგ/1,5 მლ ამპულა - 3 ამპულა შეფუთვაში.

ფარმაცევტული დოზირების სხვა ფორმები:

მელსიკამი ტაბლეტი - ბლისტერები 10 ან 30 ტაბლეტით, რომელიც შეიცავს 7,5 მგ მელოქსიკამს.

მელსიკამი ფორტი – ბლისტერები 10 ან 30 ტაბლეტით, რომელიც შეიცავს 15 მგ მელოქსიკამს.

ვარგისიანობის ვადა: 4 წელი. 

 გაცემის წესი:

 ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი III, გაიცემა რეცეპტის გარეშე.