Valsakor - ვალსაკორი H 160/12.5მგ 28 ტაბლეტი

სამკურნალო საშუალების დასახელება:

ვალსაკორი® H 160 მგ / 12.5 აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები.

ხარისხობრივი და რაოდენობრივი შემადგენლობა:

ყოველი აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი შეიცავს 160 მგ ვალსარტანს და 12.5 მგ ჰიდროქლორთიაზიდს.

დამხმარე ნივთიერებები ცნობილი ეფექტით:

ლაქტოზას მონოჰიდრატი (17.125 მგ), რომელიც 16.27 მგ ლაქტოზას ექვივალენტურია.

დამხმარე ნივთიერებების სრული ჩამონათვალი იხილეთ ნაწილში 6.1.

ფარმაცევტული ფორმა:

აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი.

ვარდისფერი, მრგვალი, ორმხრივ ამოზნექილი, გარსით დაფარული ტაბლეტები.

კლინიკური მახასიათებლები:

თერაპიული მაჩვენებლები

პირველადი ჰიპერტენზიის მკურნალობა მოზრდილებში.

ვალსაკორი H 160 ფიქსირებული დოზის კომბინაცია ნაჩვენებია იმ პაციენტებში, რომელთა არტერიული წნევა ვალსარტანის ან ჰიდროქლორთიაზიდის მონოთერაპიისას სათანადოდ არ კონტროლდება.

დოზირება და მიღების წესი:

დოზირება

ვალსაკორი -ის რეკომენდებული დოზაა ერთი აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტი დღეში ერთხელ. რეკომენდებულია ინდივიდუალური კომპონენტებით დოზის ტიტრირება. ნებისმიერ შემთხვევაში, თითოეული კომპონენტის დოზის სამომავლოდ გაზრდა უნდა მოხდეს ჰიპოტენზიის და სხვა გვერდითი მოვლენების განვითარების რისკის შესამცირებლად. კლინიკურად მიზანშეწონილობის შემთხვევაში, შეიძლება განიხილოს მონოთერაპიის ფიქსირებული კომბინაციით პირდაპირი ჩანაცვლება პაციენტებში, რომელთა არტერიული წნევა არ არის სათანადოდ კონტროლირებული ვალსარტანის ან ჰიდროქლორთიაზიდის მონოთერაპიისას, თითოეული კომპონენტის რეკომენდებული დოზის თანმიმდევრული ტიტრირების გათვალისწინებით.

ვალსაკორი – ზე კლინიკური რეაქცია უნდა შეფასდეს თერაპიის დაწყების შემდეგ და არტერიული წნევის უკონტროლოდ დარჩენის შემთხვევაში, დოზა შეიძლება გაიზარდოს რომელიმე კომპონენტის, ვალსარტანის / ჰიდროქლორთიაზიდის მაქსიმალურ 320 მგ / 25 მგ დოზამდე გაზრდით.

ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი ძირითადად 2 კვირის განმავლობაშია მოცემული.

უმეტეს პაციენტებში მაქსიმალური ეფექტი  4 კვირის განმავლობაში შეინიშნება. ამასთან, ზოგიერთ პაციენტში შეიძლება საჭირო გახდეს 4-8 კვირიანი მკურნალობა. ეს უნდა იქნას გათვალისწინებული დოზის ტიტრირების დროს.

მიღების წესი

ვალსაკორი H 160-ის მიღება შეიძლება საკვებით ან საკვების გარეშე და აუცილებლად მიიღება წყალთან ერთად.

განსაკუთრებული პოპულაციები

თირკმლის უკმარისობა

დოზის კორექცია არ არის საჭირო თირკმლის მსუბუქი და საშუალო სიმძიმის უკმარისობის მქონე პაციენტებისთვის (გორგლისებრი ფილტრაციის სიჩქარე (GFR) ≥ 30 მლ / წთ). ჰიდროქლოროთიაზიდის კომპონენტის გამო, ვალსაკორი H 160 უკუნაჩვენებია თირკმლის მწვავე უკმარისობის (GFR < 30 მლ / წთ) და ანურიის მქონე პაციენტებში(იხ. ნაწილები 4.3, 4.4 და 5.2). ვალსარტანის ალისკირენთან ერთდროული გამოყენება უკუნაჩვენებია თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში (GFR <60 მლ / წთ / 1,73 მ 2) (იხ. ნაწილი 4.3)

შაქრიანი დიაბეტი(Diabetes Mellitus)

ვალსარტანის ალისკირენთან ერთდროული გამოყენება უკუნაჩვენებია შაქრიანი დიაბეტით დაავადებულ პაციენტებში (იხ. ნაწილი 4.3).

ღვიძლის უკმარისობა

მსუბუქი და ზომიერი ღვიძლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში ქოლესტაზის გარეშე, ვალსარტანის დოზა არ უნდა აღემატებოდეს 160 მგ-ს (იხ. ნაწილი 4.4). ჰიდროქლოროთიაზიდის დოზის კორექცია არ არის საჭირო ღვიძლის მსუბუქი და საშუალო სიმძიმის უკმარისობის მქონე პაციენტებისთვის. ვალსარტანის კომპონენტის გამო, ვალსაკორი H 160 უკუნაჩვენებია ღვიძლის ფუნქციის მძიმე უკმარისობის ან ნაღვლის ციროზის და ქოლესტაზის მქონე პაციენტებში (იხილეთ ნაწილები 4.3, 4.4 და 5.2).

ხანდაზმულები

ხანდაზმულ პაციენტებში დოზის კორექცია არ არის საჭირო.

პედიატრიული პაციენტები

უსაფრთხოებისა და ეფექტურობის მონაცემების უქონლობის გამო ვალსაკორი H 160- ის გამოყენება18 წლამდე ასაკის ბავშვებში არ არის რეკომენდებული.

უკუჩვენებები

ჰიპერმგრძნობელობა აქტიური ნივთიერებების, სულფონამიდიდან მიღებული სხვა სამკურნალო საშუალებების ან 6.1 ნაწილში ჩამოთვლილი ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერების მიმართ.

ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრი (იხ. ნაწილები 4.4. და 4.6.)

ღვიძლის მწვავე უკმარისობა, ბილიარული ციროზი და ქოლესტაზი.

თირკმლის მწვავე უკმარისობა (GFR < 30 მლ/წთ), ანურია.

რეფრაქტერული ჰიპოკალიემია, ჰიპონატრიემია, ჰიპერკალციემია ან სიმპტომური ჰიპერურიკემია.

ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების (ARB) ერთდროული გამოყენება - მათ შორის ვალსარტანის ან ანგიოტენზინის გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორების (ACEI) ალისკირენთან ერთად შაქრიანი დიაბეტის ან თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში (GFR <60 მლ / წთ / 1.73 მ 2) (იხ. ნაწილები 4.4 და 4.5)

სპეციალური გაფრთხილებები და სიფრთხილის ზომები გამოყენებისას

შრატში ელექტროლიტის ცვლილებები

ვალსარტანი

არ არის რეკომენდებული ერთდროული გამოყენება კალიუმის დანამატებთან, კალიუმის შემანარჩუნებელ შარდმდენებთან, კალიუმის შემცველ მარილის შემცვლელებთან, ან სხვა საშუალებებთან, რომლებმაც შეიძლება გაზარდონ კალიუმის დონე (ჰეპარინი და ა.შ.). სიტუაციასთან შესაბამისად საჭიროა კალიუმის დონის კონტროლი.

ჰიდროქლორთიაზიდი

ჰიპოკალიემია ნაჩვენებია, ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით, თიაზიდური დიურეტიკებით მკურნალობის დროს. რეკომენდებულია შრატში კალიუმის დონის ხშირი კონტროლი. თიაზიდური შარდმდენებით მკურნალობა, მათ შორის ჰიდროქლოროთიაზიდით, ასოცირდება ჰიპონატრიემიასა და ჰიპოქლოროემიულ ალკალოზთან.

თიაზიდები, მათ შორის ჰიდროქლოროთიაზიდი, ზრდის მაგნიუმის შარდში გამოყოფას, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპომაგნიემია.

კალციუმის ექსკრეცია მცირდება თიაზიდური შარდმდენებით. ამან შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპერკალციემია.

რაც შეეხება ნებისმიერ პაციენტს, რომელიც ღებულობს შარდმდენ თერაპიას, შრატში ელექტროლიტების პერიოდული განსაზღვრა უნდა ჩატარდეს შესაბამისი ინტერვალებით.

ნატრიუმის და / ან მოცულობის განლევის მქონე პაციენტები

პაციენტებში, რომლებიც იღებენ თიაზიდურ შარდმდენებს, მათ შორის ჰიდროქლოროთიაზიდს, სითხის ან ელექტროლიტების დისბალანსის კლინიკურ ნიშნებზე დაკვირვებაა აუცილებელი.

ნატრიუმის მწვავე და / ან მოცულობის განლევის მქონე პაციენტებში, რომლებიც იღებენ დიურეზულების მაღალ დოზებს, ვალსაკორი H 160 თერაპიის დაწყების შემდეგ, იშვიათ შემთხვევებში, სიმპტომური ჰიპოტენზია შეიძლება გამოვლინდეს.

ვალსაკორი H 160- ით მკურნალობის დაწყებამდე უნდა გამოსწორდეს ნატრიუმის და მოცულობის განლევა.

პაციენტები გულის მწვავე ქრონიკული უკმარისობით ან სხვა რენინ- ანგიოტენზინ- ალდოსტერონის სისტემის სტიმულირების მდგომარეობით

პაციენტებში, რომელთა თირკმლის ფუნქცია შეიძლება იყოს დამოკიდებული რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის აქტივობაზე (მაგ. პაციენტები გულის მძიმე შეშუპებით), ანგიოტენზინის გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორებით მკურნალობა დაკავშირებულია ოლიგურიასთან და / ან პროგრესულ აზოტემიასთან და იშვიათ შემთხვევებში თირკმლის მწვავე უკმარისობასა და / ან სიკვდილთან. გულის უკმარისობის ან მიოკარდიუმის ინფარქტის მქონე პაციენტების შეფასება ყოველთვის უნდა მოიცავდეს თირკმლის ფუნქციის შეფასებას. ვალსაკორის გამოყენება პაციენტებში გულის მძიმე ქრონიკული უკმარისობით დადგენილი არ არის.

ამრიგად, არ არის გამორიცხული, რომ რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის ინჰიბირების გამო, ვალსაკორიის გამოყენება შეიძლება უკავშირდებოდეს თირკმლის ფუნქციის დაქვეითებას. ვალსაკორი  არ უნდა იქნას გამოყენებული ასეთ პაციენტებში.

თირკმლის არტერიის სტენოზი

ვალსაკორი  არ უნდა იქნას გამოყენებული ჰიპერტენზიის სამკურნალოდ თირკმლის არტერიის ცალმხრივი ან ორმხრივი სტენოზის ან ერთადერთ თირკმელზე არტერიის სტენოზის მქონე პაციენტებში, ვინაიდან ასეთ პაციენტებში შეიძლება გაიზარდოს სისხლის შარდოვანა და შრატში კრეატინინი.

პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმი

ვალსაკორი  არ გამოიყენება პირველადი ალდოსტერონიზმის მქონე პაციენტებში, რადგან მათი რენინ-ანგიოტენზინის სისტემა გააქტიურებული არ არის.

აორტული და მიტრალური სარქვლის სტენოზი, ობსტრუქციული ჰიპერტროფიული კარდიომიოპათია

როგორც სხვა ვაზოდილატატორების შემთხვევაში, განსაკუთრებული სიფრთხილე არის ნაჩვენები აორტული ან მიტრალური სტენოზის ან ჰიპერტროფიული ობსტრუქციული კარდიომიოპათიის (HOCM) მქონე პაციენტებში.

თირკმლის უკმარისობა

თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში, გლომერულარული ფილტრაციის სიჩქარით (GFR) ≥ 30 მლ / წთ (იხ. ნაწილი 4.2), დოზირების კორექცია არ არის საჭირო. როდესაც თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში გამოიყენება ვალსაკორი , რეკომენდებულია შრატში კალიუმის, კრეატინინის და შარდმჟავას დონის პერიოდული კონტროლი.

თირკმლის ტრანსპლანტაცია

ამჟამად არ არსებობს ვალსაკორი- ის უსაფრთხო გამოყენების გამოცდილება იმ პაციენტებში, რომლებსაც ცოტა ხნის წინ ჩაუტარდათ თირკმლის ტრანსპლანტაცია.

ღვიძლის უკმარისობა

ღვიძლის მსუბუქი ან საშუალო უკმარისობის მქონე პაციენტებში ქოლესტაზის გარეშე, ვალსაკორი გამოიყენება სიფრთხილით (იხ. ნაწილები 4.2 და 5.2). თიაზიდები სიფრთხილით უნდა იქნას გამოყენებული პაციენტებში ღვიძლის ფუნქციის დარღვევით ან ღვიძლის პროგრესირებადი დაავადებით, რადგან სითხისა და ელექტროლიტების ბალანსის მცირე ცვლილებებმა შეიძლება დააჩქაროს ღვიძლის კომა.

ანგიოშეშუპება ანამნეზში

ვალსარტანის მიღებისას პაციენტებში აღინიშნა ანგიოშეშუპება, მათ შორის ხახის და ყიას შეშუპება, რაც იწვევს სასუნთქი გზების ობსტრუქციას და/ან სახის, ტუჩების, ხორხის და/ან ენის შეშუპებას; ზოგიერთ ამ პაციენტში მანამდე აღინიშნა ანგიოშეშუპება სხვა პრეპარატების, მათ შორის აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებისას.

ვალსაკორი -ია მიღება დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს იმ პაციენტებში, რომლებშიც ვითარდება ანგიოშეშუპება და მისი ხელახლა მიღება არ უნდა მოხდეს (იხ. ნაწილი 4.8).

სისტემური წითელი მგლურა(lupus erythematosus)

ნაჩვენებია, რომ თიაზიდური დიურეზულები, მათ შორის ჰიდროქლოროთიაზიდი, სისტემური წითელ მგლურას ამწვავებს ან ააქტიურებს.

სხვა მეტაბოლური დარღვევები

თიაზიდურმა შარდმდენებმა, მათ შორის ჰიდროქლოროთიაზიდმა, შეიძლება შეცვალონ გლუკოზის ტოლერანტობა და გაზარდონ ქოლესტერინის, ტრიგლიცერიდების და შარდმჟავის დონე შრატში. დიაბეტიან პაციენტებში შეიძლება საჭირო გახდეს ინსულინის ან პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებების დოზირების კორექცია.

თიაზიდებმა შეიძლება შეამცირონ შარდის კალციუმის გამოყოფა და გამოიწვიონ შრატში კალციუმის წყვეტილი და მცირე დონის მომატება კალციუმის მეტაბოლიზმის ცნობილი დარღვევების არარსებობის შემთხვევაში. აშკარა ჰიპერკალციემია შეიძლება იყოს ჰიპერპარათირეოზის საფუძველი. თიაზიდების მიღება უნდა შეწყდეს პარატიროიდული ფუნქციის ტესტების ჩატარებამდე.

ფოტომგრძნობელობა

თიაზიდური დიურეზულებით დაფიქსირებულია ფოტომგრძნობელობის რეაქციების შემთხვევები (იხ. ნაწილი 4.8). თუ მკურნალობის დროს მოხდა ფოტომგრძნობელობის რეაქცია, რეკომენდებულია მკურნალობის შეწყვეტა.თუ შარდმდენი საშუალების თავიდან მიღება საჭიროდ მიიჩნევა, რეკომენდებულია კანის დაუცველი ადგილების დაცვა მზისგან ან ხელოვნური UVA სინათლისგან.

ორსულობა

ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტების (AIIRA) დაწყება არ შეიძლება ორსულობის დროს. თუ აუცილებლად არ არის მიჩნეული უწყვეტი თერაპია ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტებით, ის პაციენტები, რომლებიც გეგმავენ ორსულობას, უნდა გადავიდნენ ალტერნატიული ანტი-ჰიპერტენზიულ მკურნალობებზე ორსულობის დროს გამოყენების დადგენილი უსაფრთხოების პროფილით. ორსულობის დიაგნოსტირებისას მკურნალობა ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტებით დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს და თუ შესაფერისია, უნდა დაიწყოს ალტერნატიული თერაპია (იხილეთ ნაწილები  4.3 და 4.6).

ზოგადი

საჭიროა სიფრთხილის დაცვა იმ პაციენტებში, რომლებმაც წინათ გამოავლინეს ჰიპერმგრძნობელობა სხვა ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტების მიმართ. ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები ჰიდროქლოროთიაზიდის მიმართ უფრო სავარაუდოა პაციენტებში ვიტალერგიითა და ასთმით.

ქოროიდული გამონაჟონი, მწვავე მიოპია და მეორადი დახურული კუთხის გლაუკომა

სულფონამიდის ან სულფონამიდის წარმოებულმა საშუალებებმა შეიძლება გამოიწვიოს იდიოსინკრატიული რეაქცია, რაც იწვევს ქოროიდულ გამონაჟონს ვიზუალური ველის დეფექტით, გარდამავალი მიოპიას და მწვავე დახურული კუთხის გლაუკომას სიმპტომებში შედის მხედველობის სიმახვილის ან თვალის ტკივილის მწვავე დაწყება და ჩვეულებრივ ხდება წამლის დაწყებიდან რამდენიმე საათში. არანამკურნალევმა მწვავე დახურული კუთხის გლაუკომამ შეიძლება გამოიწვიოს მხედველობის მუდმივი დაკარგვა. პირველადი მკურნალობა დაუყოვნებლივ წამლის მიღების შეწყვეტაა. შესაძლოა საჭირო გახდეს სწრაფი სამედიცინო ან ქირურგიული მკურნალობის გათვალისწინება, თუ თვალშიდა წნევა უკონტროლო დარჩება. მწვავე დახურული კუთხის გლაუკომის განვითარების რისკ ფაქტორები შეიძლება შეიცავდეს ანამნეზს სულფანილამიდზე ან პენიცილინზე ალერგიით.

რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის(RAAS) ორმაგი ბლოკადა

ჰიპოტენზია, სინკოპე, ინსულტი, ჰიპერკალიემია და თირკმლის ფუნქციის ცვლილებები (თირკმლის მწვავე უკმარისობის ჩათვლით) დაფიქსირებულია მგრძნობიარე პირებში, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ ამ სისტემაზე მოქმედი სამკურნალო საშუალებები გაერთიანებულია.შესაბამისად, რეკომენდებული არ არის რენინ-ანგიოტენზინ-ალდოსტერონის სისტემის ორმაგი ბლოკადა აგფ ინჰიბიტორების(ACEI), ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ბლოკატორების(ARB) ან ალისკირენის კომბინირებული გამოყენებით.

ალისკირენის გამოყენება ვალსაკორი H- თან ერთად უკუნაჩვენებია შაქრიანი დიაბეტის ან თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში (GFR <60 მლ / წთ / 1,73 მ²) (იხ. ნაწილი 4.3).

არამელანომური კანის კიბო

არამელანომური კანის კიბოს (NMSC) [ბაზალური უჯრედის კარცინომა (BCC) და ბრტყელუჯრედოვანი კარცინომა(SCC)] გაზრდილი რისკი ჰიდროქლორთიაზიდის მზარდიკუმულაციური დოზით ზემოქმედებით (HCTZ) ორ ეპიდემიოლოგიურ კვლევაში იქნა შემჩნეული დანიური ნაციონალური კიბოს რეესტრის მიხედვით. HCTZ-ის ფოტომგრძნობელური მოქმედება შეიძლება მოქმედებდეს, როგორც NMSC-ის შესაძლო მექანიზმი.

HCTZ-ის მომხმარებელი პაციენტები უნდა იყვნენ ინფორმირებულნი NMSC-ის განვითარების რისკის შესახებ და მოვუწოდოთ რეგულარულად შეამოწმონ კანი ახალი დაზიანების შესამოწმებლად და დაუყოვნებლივ შეატყობინონ ექიმს ნებისმიერი საეჭვო კანის დაზიანების შემთხვევაში. კანის კიბოს რისკის შესამცირებლად, აუცილებელია პაციენტების მოწოდება შესაძლო პრევენციული ზომების მიღებისკენ, როგორიცაა მზის სხივებისა და UV სხივების ლიმიტირებული ექსპოზიცია და, ექსპოზიციის შემთხვევაში, ადექვატური დაცვისკენ. საეჭვო კანის დაზიანებები დაუყოვნებლივ უნდა შემოწმდეს, ბიოფსიის ჰისტოლოგიური კვლევების ჩათვლით.  HCTZ-ის გამოყენების აუცილებლობაზე დაფიქრებაას საჭირო პაციენტებში, რომელთაც გამოცდილი აქვთ წარსულში NMSC (იხ. ასევე ნაწილი 4.8. გვერდითი მოვლენები).

ვალსაკორი შეიცავს ლაქტოზას.  გალაქტოზას აუტანლობის იშვიათი მემკვიდრული პრობლემების მქონე, ლაპა ლაქტაზას ნაკლებობის ან გლუკოზა-გალაქტოზას მალაბსორბაციის მქონე პაციენტებმა არ უნდა მიიღონ ეს მედიკამენტი.

ურთიერთქმედება, რომელიც უკავშირდება როგორც ვალსარტანს, ასევე ჰიდროქლოროთიაზიდს

ერთდროული გამოყენება არ არის რეკომენდებული

ლითიუმი

შრატში ლითიუმის კონცენტრაციების შექცევადი მომატება და ტოქსიკურობა აღინიშნება აგფ ინჰიბიტორების და თიაზიდების ერთდროული გამოყენებისას, ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით. ვალსარტანის და ლითიუმის კომბინირებული გამოყენების გამოცდილების არარსებობის გამო, კომბინაცია რეკომენდებული არ არის.  თუ კომბინაცია საჭიროდ ჩაითვლება, რეკომენდებულია შრატში ლითიუმის დონეების ზედმიწევნით მონიტორინგი.

ერთდროული გამოყენებისას საჭიროა სიფრთხილე

სხვა ანტიჰიპერტენზიული საშუალებები

ვალსაკორიმა -მა შეიძლება გაზარდოს ანტიჰიპერტენზიული თვისებების მქონე სხვა საშუალებების ეფექტი (მაგ. გუანეთიდინი, მეთილდოპა, ვაზოდილატატორები, ACEI, ARBs, ბეტა ბლოკატორები, კალციუმის არხების ბლოკატორები და DRI).

პრესორული ამინები (მაგ. ნორადრენალინი, ადრენალინი)

შესაძლო შემცირებული რეაგირება პრესორულ ამინებზე. ამ ეფექტის კლინიკური მნიშვნელობა გაურკვეველია და არ არის საკმარისი მათი გამოყენების გამოსარიცხად.

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო საშუალებები (NSAID-ები), მათ შორის COX-2 შერჩევითი ინჰიბიტორები, აცეტილსალიცილის მჟავა > 3 გ / დღეში და არასელექციური NSAID-ები.

როდესაც ანგიოტენზინ II ანტაგონისტები მიიღება არასტეროიდულ ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატებთან ერთად, შეიძლება განვითარდეს ანტიჰიერტენზიული ეფექტის შესუსტება. გარდა ამისა, ვალსაკორის და NSAIDების  ერთდროულმა გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს თირკმლის ფუნქციის გაუარესების და შრატში კალიუმის მომატების რისკის გაზრდა.

ამიტომ, რეკომენდებულია მკურნალობის დასაწყისში თირკმლის ფუნქციის მონიტორინგი, აგრეთვე პაციენტის ადეკვატური ჰიდრატაცია.

ვალსარტანთან დაკავშირებული ურთიერთქმედებები

რენინ-ანგიოტენზინ-სისტემის (RAS) ორმაგი ბლოკადა ARB- ებით, ACEI- ებით ან ალისკირენებით

საჭიროა სიფრთხილე ARB– ების, მათ შორის ვალსარტანის, სხვა საშუალებებთან ერთდროულად მიღებისას , რომლებიც დაბლოკავს RAAS– ს, როგორიცაა ACEI ან ალისკირენი (იხ. ნაწილი 4.4).

ჰიპოტენზია, სინკოპე, ინსულტი, ჰიპერკალიემია და თირკმლის ფუნქციის ცვლილებები (თირკმლის მწვავე უკმარისობის ჩათვლით) დაფიქსირებულია მგრძნობიარე პირებში, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ ამ სისტემაში მოქმედი სამკურნალო საშუალებები გაერთიანებულია.

თუ ორმაგი ბლოკადით თერაპია აბსოლუტურად აუცილებელია, ეს უნდა მოხდეს მხოლოდ სპეციალისტის მეთვალყურეობის ქვეშ და თირკმლის ფუნქციის, ელექტროლიტებისა და არტერიული წნევის ხშირი კონტროლით.

ანგიოტენზინის რეცეპტორების ანტაგონისტების (ARB) - მათ შორის ვალსარტანის - ან ანგიოტენზინ – გარდამქმნელი ფერმენტის ინჰიბიტორების (ACEI) ერთდროული გამოყენება ალისკირენთან შაქრიანი დიაბეტის ან თირკმლის უკმარისობის (GFR <60 მლ / წთ / 1.73 მ²) მქონე პაციენტებში უკუნაჩვენებია (იხ. ნაწილი 4.3).

არ არის რეკომენდებული ერთდროული გამოყენება

კალიუმის შემანარჩუნებელი შარდმდენები, კალიუმის დანამატები, მარილის შემცვლელი კალიუმი და სხვა ნივთიერებები, რომლებმაც შეიძლება გაზარდონ კალიუმის დონე

თუ საჭიროდ მიიჩნევა იმ მედიკამენტის ვალსარტანთან ერთად მიღება, რომელიც გავლენას ახდენს კალიუმის დონეზე, რეკომენდებულია კალიუმის პლაზმური დონის მონიტორინგი.

ტრანსპორტერები

ინ ვიტრო მონაცემები აჩვენებს, რომ ვალსარტანი არის ღვიძლის ათვისების ტრანსპორტერის OATP1B1/OATP1B3 სუბსტრატი და ღვიძლის ეფლუქსური ტრანსპორტერი MRP2. ამ მონაცემის კლინიკური მნიშვნელობა ცნობილი არ არის. ათვისების ტრანსპორტერის ინჰიბიტორების (მაგ. რიფამპინი, ციკლოსპორინი) ან ეფლუქსური ტრანსპორტერის (მაგ. რიტონავირი) ერთდროულად მიღებამ შეიძლება გაზარდოს ვალსარტანის სისტემური ექსპოზიცია. აუცილებელია სათანადო სიფრთხილე ასეთი პრეპარატებით მკურნალობის დაწყებისას ან დასრულებისას.

ურთიერთქმედების არარსებობა

ვალსარტანთან მედიკამენტებზე ურთიერთქმედების კვლევებში, კლინიკური მნიშვნელობის ურთიერთქმედება არ იქნა ნაპოვნი ვალსარტანთან ან რომელიმე შემდეგ ნივთიერებასთან: ციმეტიდინი, ვარფარინი, ფუროსემიდი, დიგოქსინი, ათენოლოლი, ინდომეტაცინი, ჰიდროქლორთიაზიდი, ამლოდიპინი და გლიბენკლამიდი. დიგოქსინი და ინდომეტაცინი შეიძლება ურთიერთქმედებდნენ ვალსაკორის ჰიდროქლოროთიაზიდის კომპონენტთან (იხ. ჰიდროქლორთიაზიდთან დაკავშირებული ურთიერთქმედება).

ფერტილობა, ორსულობა და ლაქტაცია

ორსულობა

ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტების (AIIRA) გამოყენება რეკომენდებული არ არის ორსულობის პირველ ტრიმესტრში (იხ. ნაწილი 4.4). ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრში უკუნაჩვენებია AIIRA– ს გამოყენება (იხ. ნაწილები 4.3 და 4.4).

ეპიდემიოლოგიური  მტკიცებულება ორსულობის პირველი ტრიმესტრის დროს აგფ ინჰიბიტორების ექსპოზიციის შემდეგ ტერატოგენურობის რისკის შესახებ არ არის სარწმუნო.  მიუხედავად ამისა, გამორიცხული არ არის რისკის მცირედ მომატება. რადგან არ არსებობს კონტროლირებული ეპიდემიოლოგიური მონაცემები ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტების (AIIRA) გამოყენებისას რისკის შესახებ, იგივე რისკები შეიძლება არსებობდეს პრეპარატთა ამ კლასისთვის. თუ აუცილებლად არ მიიჩნევა ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტებით თერაპიის გაგრძელება, ის პაციენტები, რომლებიც გეგმავენ ორსულობას, უნდა გადავიდნენ ალტერნატიულ ანტი-ჰიპერტენზიულ მკურნალობებზე ორსულობის დროს გამოყენებისას დადგენილი უსაფრთხოების პროფილით.

ორსულობის დიაგნოსტირებისას ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტებით მკურნალობა დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს და თუ შესაფერისია, დაიწყოს ალტერნატიული თერაპია.

ცნობილია, რომ ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტებით თერაპიის გამოყენება მეორე და მესამე ტრიმესტრების დროს იწვევს ადამიანში ფეტოტოქსიკურობას (თირკმლის ფუნქციის დაქვეითება, ოლიგოჰიდრამნიოზი, ჩონჩხის ოსიფიკაციის შეფერხება) და ნეონატალურ ტოქსიკურობას (თირკმლის უკმარისობა, ჰიპოტენზია, ჰიპერკალემია). (იხ. აგრეთვე ნაწილი 5.3).

ორსულობის მეორე ტრიმესტრში ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტების ექსპოზიციისას რეკომდენდებულია თირკმლის ფუნქციის და ჩონჩხის ულტრაბგერითი გამოკვლევა.

აუცილებელია იმ ჩვილებზე ზედმიწევნითი დაკვირვება ჰიპოტენზიაზე, რომელთა დედებსაც მიღებული აქვთ ანგიოტენზინ II რეცეპტორის ანტაგონისტები (იხ. აგრეთვე ნაწილები 4.3 და 4.4)

ჰიდროქოლთიაზიდი

ორსულობის პერიოდში, განსაკუთრებით პირველი ტრიმესტრის განმავლობაში, ჰიდროქლოროთიაზიდის გამოყენების შეზღუდული გამოცდილებაა. ცხოველებზე გამოკვლევები არასაკმარისია.

ჰიდროქლოროთიაზიდი კვეთს პლაცენტას. ჰიდროქლოროთიაზიდის მოქმედების ფარმაკოლოგიური მექანიზმის საფუძველზე, მისმა გამოყენებამ ორსულობის მეორე და მესამე ტრიმესტრში შეიძლება რისკის ქვეშ დააყენოს ფეტუს-პლაცენტის პერფუზია  და შეიძლება გამოიწვიოს ნაყოფსა და ახალშობილზე ისეთი ზემოქმედება, როგორიცაა იქტერუსი, ელექტროლიტების ბალანსის დარღვევა და თრომბოციტოპენია.

ლაქტაცია

ძუძუთი კვებიოს დროს ვალსარტანის გამოყენების შესახებ ინფორმაცია არ არის ხელმისაწვდომი. ჰიდროქლოროთიაზიდი გამოიყოფა დედის რძეში. ამიტომ, ვალსაკორის გამოყენება ძუძუთი კვების დროს არ არის რეკომენდებული. უკეთესია ალტერნატიული მკურნალობა უკეთესად დადგენილი უმჯობესია ალტერნატიული მკურნალობების გამოყენება, რომლებსაც გააჩნია ძუძუთი კვების დროს უკეთესი დადგენილი უსაფრთხოების პროფილები, განსაკუთრებით ახალშობილის ან დღენაკლული ჩვილის კვებისას.

ავტომობილის მართვისა და მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე ზეგავლენა

ვალსაკორის  ავტომობილის მართვისა და მექანიზმებთან მუშაობის უნარზე ზეგავლენის შესახებ კვლევები არ ჩატარებულა. სატრანსპორტო საშუალებების ან მანქანების მართვის დროს გასათვალისწინებელია, რომ ზოგჯერ შესაძლოა გამომჟღავნდეს თავბრუსხვევა ან დაღლილობა.

გვერდითი მოვლენები

კლინიკურ კვლევებსა და ლაბორატორიულ დასკვნებში გამოვლენილი გვერდითი მოვლენები, რომლებიც უფრო ხშირად გვხვდება ვალსარტანის ჰიდროქლოროთიაზიდთან ერთად მოხმარებისას პლაცებოს და ინდივიდუალური პოსტმარკეტინგის ანგარიშებთან შედარებით, წარმოდგენილია სისტემის ორგანოთა კლასის მიხედვით. როგორც ცნობილია, გვერდითი მოვლენები გვხვდება თითოეული კომპონენტის ინდივიდუალურად მიღებისას მაგრამ ის რეაქციები, რომლებიც არ ჩანს კლინიკურ კვლევებში, შეიძლება გამოვლინდეს ვალსარტანით / ჰიდროქლოროთიაზიდით მკურნალობის დროს. გვერდითი მოვლენები რანჟირებულია სიხშირით, პირველად მითითებულია ყველაზე ხშირად გამოვლენილი, შემდეგნაირად:

ძალიან ხშირი (>1/10),

ხშირი (>1/100 - <1/10)

არახშირი (>1/1,000 - <1/100)

იშვიათი (>1/10,000 - <1/1,000)

ძალიან იშვიათი (<1/10,000),

არ არის ცნობილი (შეფასება შეუძლებელია არსებული მონაცემების საფუძველზე).

ცხრილი. გვერდითი მოვლენების სიხშირე ვალსარტანთან/ ჰიდროქლოროთიაზიდთან

დამატებითი ინფორმაცია თითოეული კომპონენტის შესახებ

წარსულში თითოეულ კომპონენტზე შემჩნეული გვერდითი მოვლენები შესაძლოა გამოვლინდეს, როგორც ვალსაკორის გვერდითი მოვლენებიც, მაშინაც კი, თუ ისინი კლინიკური დაკვირვებების და პოსტმარკეტული პერიოდის განმავლობაში არ იყო აღმოჩენილი.

ჭარბი დოზირება

სიმპტომები

ვალსარტანის გადაჭარბებულმა დოზამ შეიძლება გამოიწვიოს გამოხატული ჰიპოტენზია, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს ცნობიერების დონის დეპრესია, ცირკულარული კოლაფსი და / ან შოკი. გარდა ამისა, შემდეგი ნიშნები და სიმპტომები შეიძლება წარმოიშვას ჰიდროქლორთიაზიდის კომპონენტის გადაჭარბებული დოზის გამო: გულისრევა, ძილიანობა, ჰიპოვოლემია და ელექტროლიტების დარღვევები, რომლებიც დაკავშირებულია გულის რითმის დარღვევასთან და კუნთების სპაზმებთან.

მკურნალობა

თერაპიული ზომები დამოკიდებულია მიღების დროზე და სიმპტომების ტიპსა და სიმძიმეზე, სისხლის მიმოქცევის მდგომარეობის სტაბილიზაციას უდიდესი მნიშვნელობა აქვს.

ჰიპოტენზიის განვითარების შემთხვევაში პაციენტი უნდა განთავსდეს მწოლიარე მდგომარეობაში და დაუყოვნებლივ მიეცეს ელექტროლიტებისა და მოცულობის დანამატი.

ვალსარტანის ელიმინაცია არ შეიძლება ჰემოდიალიზის საშუალებით, პლაზმასთან ძლიერი შეკავშირების გამო, ხოლო ჰიდროქლოროთიაზიდის კლირენსი მიიღწევა დიალიზით.

ფარმაკოლოგიური თვისებები

ფარმაკოდინამიკური თვისებები

ფარმაკოთერაპიული ჯგუფი: რენინ-ანგიოტენზინის სისტემაზე მოქმედი აგენტები; ანგიოტენზინ II ანტაგონისტები და შარდმდენები, ATC კოდი: C09DA03.

დოზაზე დამოკიდებული შემცირება გაჩნდა შრატის კალიუმში ვალსარტანთან + ჰიდროქლოროთიაზიდთან კონტროლირებულ კლინიკურ კვლევებში. შრატში კალიუმის შემცირება უფრო ხშირად ხდება პაციენტებში, რომლებსაც 25 მგ ჰიდროქლოროთიაზიდს იღებენ, ვიდრე მათ შორის, ვინც 12,5 მგ ჰიდროქლოროთიაზიდს იღებენ. ვალსარტანის / ჰიდროქლოროთიაზიდის გამოყენებით კონტროლირებად კლინიკურ კვლევებში, ჰიდროქლორთიაზიდის კალიუმის დაქვეითების ეფექტი შესუსტდა ვალსარტანის კალიუმის შემანარჩუნებელი ეფექტით.

ვალსარტანის სასარგებლო მოქმედება ჰიდროქლოროთიაზიდთან კომბინაციაში გულ-სისხლძარღვთა სიკვდილიანობაზე და ავადობაზე ამჟამად უცნობია.

ეპიდემიოლოგიურმა კვლევებმა აჩვენა, რომ ჰიდროქლოროთიაზიდით ხანგრძლივი მკურნალობა ამცირებს გულსისხლძარღვთა სიკვდილიანობისა და ავადობის რისკს.

ვალსარტანი

ვალსარტანი არის პერორალურად აქტიური, ძლიერი და სპეციფიკური ანგიოტენზინ II (Ang II) რეცეპტორების ანტაგონისტი. იგი მოქმედებს შერჩევით AT1 რეცეპტორის ქვეტიპზე, რომელიც პასუხისმგებელია ანგიოტენზინ II- ის ცნობილ მოქმედებებზე.

პლაზმაში მომატებულმა Ang II- ის დონემ AT1 რეცეპტორების ბლოკადის შემდეგ ვალსარტანთან ერთად შეიძლება გამოიწვიოს სტიმულირება განბლოკილი AT2 რეცეპტორისთვის, რასაც, როგორც ჩანს, AT1 რეცეპტორის ეფექტის ბალანსის საწინააღმდეგო მოქმედება აქვს. ვალსარტანი არ ავლენს რაიმე ნაწილობრივ აგონისტურ აქტივობას AT1 რეცეპტორთან და აქვს ბევრად (დაახლოებით 20,000 ჯერ) მეტი აფინობა AT1 რეცეპტორის მიმართ, ვიდრე AT2 რეცეპტორის მიმართ.

ვალსარტანი არ უკავშირდება ან ბლოკავს ჰორმონის სხვა ისეთ რეცეპტორებს ან იონურ არხებს, რომლებიც ცნობილია, რომ მნიშვნელოვანია გულსისხლძარღვთა რეგულირებაში.

ვალსარტანი არ აინჰიბირებს აგფ-ს, ასევე ცნობილს როგორც კინინაზ II- ს, რომელიც გარდაქმნის Ang I- ს Ang II- ად და ამცირებს ბრადიკინინს. ვინაიდან არანაირი გავლენა არ აქვს აგფ-ს და არ ახდენს ბრადიკინინის ან P ნივთიერების გაძლიერებას, ანგიოტენზინ II ანტაგონისტები, სავარაუდოდ, არ ასოცირდება ხველებასთან. კლინიკურ კვლევებში, სადაც ვალსარტანი შედარებულია აგფ ინჰიბიტორთან, მშრალი ხველის სიხშირე სტატისტიკურად მნიშვნელოვნად დაბალია პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ ვალსარტანით, ვიდრე პაციენტებში, რომლებიც მკურნალობენ აგფ ინჰიბიტორს (2,6%, წინააღმდეგ 7,9%, P <0,05). აგფ ინჰიბიტორული თერაპიის დროს ანამნეზში მშრალი ხველის მქონე პაციენტთა კლინიკური კვლევისას, საცდელი სუბიექტების 19,5% -ს, რომლებიც იღებდნენ ვალსარტანს და თიაზიდური დიურეზულით დაავადებულთა 19,0% -ს, ხველა ჰქონდათ, შედარებით აგფ ინჰიბიტორებით მკურნალთა 68,5% -ს (P <0,05 ).

ვალსარტანის შეყვანა ჰიპერტენზიის მქონე პაციენტებში იწვევს არტერიული წნევის შემცირებას პულსის სიხშირეზე ზემოქმედების გარეშე. უმეტეს პაციენტებში, ერთჯერადი პერორალური დოზის მიღების შემდეგ, ანტიჰიპერტენზიული მოქმედების დაწყება ხდება 2 საათში, ხოლო არტერიული წნევის პიკური შემცირება მიიღწევა 4-6 საათში. ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება გრძელდება დოზირებიდან 24 საათის განმავლობაში. განმეორებითი დოზირების დროს, არტერიული წნევის მაქსიმალური შემცირება ნებისმიერი დოზით მიიღწევა 2-4 კვირის განმავლობაში და შენარჩუნებულია ხანგრძლივი თერაპიის დროს. ჰიდროქლოროთიაზიდთან ერთად მიიღწევა არტერიული წნევის მნიშვნელოვანი დამატებითი შემცირება.

ვალსარტანის უეცარი მოხსნა არ ყოფილა ასოცირებული ჰიპერტენზიის დაბრუნებასთან ან სხვა არასასურველი კლინიკური მოვლენებთან.

ჰიპერტენზიულ პაციენტებში ტიპი 2 დიაბეტით და მიკროალბუმინურიით, ნაჩვენებია, რომ ვალსარტანი ამცირებს ალბუმინის შარდით გამოყოფას. MARVAL (მიკროალბუმინურიას შემცირება ვალსარტანის საშუალებით) კვლევამ შეაფასა შარდთან ალბუმინის გამოყოფის შემცირება (UAE) ვალსარტანთან (80– 160 მგ / დღეში ერთხელ) შედარებით ამლოდიპინი (5–10 მგ/ დღეში ერთხელ)-თან, 332 ტიპი 2 დიაბეტით დაავადებულ პაციენტებში (საშუალო ასაკი: 58 წელი; 265 კაცი) მიკროალბუმინურიით (ვალსარტანი: 58 μგ/წთ; ამლოდიპინი: 55.4 μგ/წთ), ნორმალური ან მაღალი არტერიული წნევით და შენარჩუნებული თირკმლის ფუნქციით (სისხლის კრეატინინი < 120 μმოლი/ლ). 24-ე კვირაზე, UAE შემცირებული იყო (p < 0.001) 42%-ით (–24.2 μგ/წთ; 95% CI: –40.4 დან –19.1-მდე) ვალსარტანით და დაახლოებით 3% (–1.7 μგ/წთ; 95% CI: –5.6 -დან 14.9 -მდე) ამლოდიპინით მიუხედავად სისხლის წნევის შემცირების მსგავსი ზომებით ორივე ჯგუფში. პროტეინურიის დიოვანის შემცირება (DROP) კვლევამ შემდგომ შეისწავლა ვალსარტანის ეფექტურობა UAE შემცირებაში 391 ჰიპერტენზიულ პაციენტში (სისხლის წნევა=150/88მმ.ვწყ.სვ) ტიპი 2 დიაბეტით, ალბუმინურიით საშუალო102 μგ/წთ; 20–700 μგ/წთ) და შნარჩუნებული თირკმლის ფუნქცია (შრატში კრეატინინის საშუალო= 80 μმოლი/ლ). პაციენტებს იყვნენ რენდომიზირებული ვალსარტანის 3 დოზიდან ერთში (160, 320 და 640 მგ / დღეში ერთხელ) და მკურნალობდნენ 30 კვირის განმავლობაში. კვლევის მიზანი იყო ვალსარტანის ოპტიმალური დოზის დადგენა UAE შემცირებისთვის ჰიპერტონიულ პაციენტებში ტიპი 2 დიაბეტით. 30 კვირის განმავლობაში, UAE - ში პროცენტული ცვლილება მნიშვნელოვნად შემცირდა 36% -ით საწყისიდან ვალსარტანი 160 მგ-ით (95% CI: 22-დან 47%) და 44% -ით ვალსარტანი 320 მგ -ით (95% CI: 31-დან 54%) დაასკვნეს, რომ 160-320 მგ ვალსარტანი წარმოქმნის UAE– ში კლინიკურად მნიშვნელოვან შემცირებას ჰიპერტონიულ პაციენტებში ტიპი 2 დიაბეტით.

ფარმაკოკინეტიკური თვისებები:

ვალსარტანი და ჰიდროქლოროთიაზიდი

ჰიდროქლოროთიაზიდის სისტემური არსებობა დაახლოებით 30% -ით მცირდება ვალსარტანთან ერთდროული მიღებისას. ვალსარტანის კინეტიკაზე მნიშვნელოვნად არ მოქმედებს ჰიდროქლოროთიაზიდის ერთდროული მიღება. ამ დაფიქსირებულ ურთიერთქმედებას არანაირი გავლენა არ აქვს ვალსარტანისა და ჰიდროქლოროთიაზიდის კომბინირებულ გამოყენებაზე, ვინაიდან კონტროლირებადმა კლინიკურმა კვლევებმა აჩვენა აშკარა ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება, შედარებით ცალკეული აქტიური ნივთიერების ან პლაცებოს მიღებასთან.

ვალსარტანი

შეწოვა

მხოლოდ ვალსარტანის პერორალური მიღების შემდეგ, ვალსარტანის პიკური კონცენტრაცია პლაზმაში მიიღწევა 2-4 საათში. საშუალო აბსოლუტური ბიოშეღწევადობაა 23%. საკვები ამცირებს ვალსარტანის ზემოქმედებას (იზომება AUC- ით) დაახლოებით 40% -ით და მაქსიმალური კონცენტრაცია პლაზმაში (Cmax) დაახლოებით 50% -ით, თუმცა დოზირების შემდგომი დაახლოებით 8 საათის განმავლობაში, პლაზმური ვალსარტანის კონცენტრაციები მსგავსია კვების და უზმოზე მყოფი ჯგუფებისთვის. AUC– ს ამ შემცირებას თან არ ახლავს თერაპიული ეფექტის კლინიკურად მნიშვნელოვანი შემცირება და ამიტომ ვალსარტანის მიღება შესაძლებელია როგორც საკვებთან ერთად, ისე მის გარეშე.

განაწილება

ინტრავენური შეყვანის შემდეგ ვალსარტანის განაწილების სტაბილური მოცულობაა დაახლოებით 17 ლიტრი, რაც მიუთითებს იმაზე, რომ ვალსარტანი ინტენსიურად არ ნაწილდება ქსოვილებში. ვალსარტანი ძლიერ უკავშირდება შრატის ცილებს (94-97%), ძირითადად შრატის ალბუმინებს.

ბიოტრანსფორმაცია

ვალსარტანი არ არის ბიოტრანსფორმირებული მაღალი ხარისხით, რადგან მეტაბოლიტების სახით ხდება დოზის მხოლოდ 20% -ის აღდგენა. პლაზმაში გამოვლენილია ჰიდროქსი მეტაბოლიტი დაბალი კონცენტრაციით (ვალსარტანის AUC– ს 10% –ზე ნაკლები). ეს მეტაბოლიტი ფარმაკოლოგიურად არააქტიურია.

ელიმინაცია

ვალსარტანი აჩვენებს მრავალექსპონენციალურ დაშლის კინეტიკას (t½α <1 სთ და t½ß დაახლოებით 9 სთ). ვალსარტანი პირველ რიგში გამოიყოფა განავალში (დოზის დაახლოებით 83%) და შარდში (დოზის დაახლოებით 13%), ძირითადად, როგორც უცვლელი წამალი. ინტრავენური შეყვანის შემდეგ, ვალსარტანის პლაზმური კლირენსია დაახლოებით 2 ლ / სთ, ხოლო მისი თირკმლისმიერი კლირენსია 0,62 ლ / სთ (მთლიანი კლირენსის დაახლოებით 30%). ვალსარტანის ნახევარგამოყოფის პერიოდი 6 საათია.

ჰიდროქლოროთიაზიდი

შეწოვა

პერორალური დოზის შემდეგ ჰიდროქლორთიაზიდის შეწოვა სწრაფია (tmax დაახლოებით 2 სთ). საშუალო AUC– ის ზრდა არის წრფივი და დოზის პროპორციული თერაპიულ დიაპაზონში. საკვების გავლენას ჰიდროქლორთიაზიდის აბსორბციაზე, ასეთის არსებობის შემთხვევაში, მცირე კლინიკური მნიშვნელობა აქვს. ჰიდროქლორთიაზიდის აბსოლუტური ბიოშეღწევადობა 70% შეადგენს პერორალური მიღების შემდეგ.

განაწილება

განაწილების აშკარა მოცულობაა 4-8 ლ / კგ. მოცირკულირე ჰიდროქლოროთიაზიდი უკავშირდება შრატის ცილებს (40-70%), ძირითადად შრატის ალბუმინებს. ჰიდროქლოროთიაზიდი ასევე გროვდება ერითროციტებში პლაზმაში დაახლოებით 3 – ჯერ მეტ დონეზე.

ელიმინაცია

ჰიდროქლოროთიაზიდი ელიმინირდება უპირატესად, როგორც უცვლელი წამალი. ჰიდროქლორთიაზიდი გამოიყოფა პლაზმიდან ნახევარგამოყოფის პერიოდის განმავლობაში, ტერმინალის ელიმინაციის ფაზაში საშუალოდ 6-დან 15 საათამდე. განმეორებითი დოზირებისას ჰიდროქლოროთიაზიდის კინეტიკაში ცვლილება არ შეინიშნება, ხოლო დაგროვება მინიმალურია დღეში ერთხელ მიღებისას.

აბსორბირებული დოზის 95% -ზე მეტი გამოიყოფა შარდში უცვლელი შემადგენლობით. თირკმლის კლირენსი შედგება პასიური ფილტრაციისა და თირკმლის მილაკში აქტიური სეკრეციისგან.

ფარმაცევტული მონაცემები:

დამხმარე ნივთიერებების სია

ლაქტოზას მონოჰიდრატი, ცელულოზა, მიკროკრისტალური, პოვიდონი, ნატრიუმი კროსკარმელოზა, სილიციუმი, კოლოიდური უწყლო, მაგნიუმის სტეარატი, ჰიპრომელოზა, ტიტანის დიოქსიდი (E171), რკინის ოქსიდი (E172), მაკროგოლი 4000

ვარგისიანობის ვადა

5 წელი

შენახვის განსაკუთრებული სიფრთხილის ზომები

არ შეინახოთ 30⁰C-ზე ზემოთ.

შეინახეთ თავდაპირველი შეფუთვით ნესტისგან და სინათლისგან დასაცავად.

გაცემის წესი: ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი II, გაიცემა ფორმა №3 რეცეპტით.

გარეგნულობა და კონტეინერის შიგთავსი:

ბლისტერული შეფუთვა (პვქ/პე/პვდქ-ფოლგა, ალ-ფოლგა): 14 ან 28 აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები (1 ან 2 ბლისტერული შეფუთვა 14 ტაბლეტით), კოლოფში.

ბლისტერული შეფუთვა (პვქ/პე/პვდქ-ფოლგა, ალ-ფოლგა): 30 აპკიანი გარსით დაფარული ტაბლეტები (2 ბლისტერული შეფუთვა 15 ტაბლეტით), კოლოფში.