Co-ramas - კო-რამასი 2.5მგ/12.5მგ 28 ტაბლეტი

შემადგენლობა და გამოშვების ფორმა

შემოგარსული ტაბლეტები: ბლისტერზე 7 ტაბ., შეფუთვაში 4 ბლისტერი.

1 ტაბ.

რამიპრილი . . . . . . . . . . . 2.5 მგ

ჰიდროქლორთიაზიდი . . . . 12.5 მგ

1 ტაბ.

რამიპრილი . . . . . . . . . . . 5 მგ

ჰიდროქლორთიაზიდი . . . . 25 მგ

დამხმარე ნივთიერებები: ჰიდროქსილპროპილმეთილცელულოზა, მიკროკრისტალური ცელულოზა (PH 112), ჟელატინიზირებული კრახმალი (Lycatab), ნატრიუმის სტეარილფუმარატი.

კლინიკურ-ფარმაკოლოგიური ჯგუფი

კომბინირებული ჰიპოტენზიური საშუალება (აგფ ინჰიბიტორი+შარდმდენი).

ფარმაკოლოგიური თვისებები

პრეპარატ კო-რამასს™აქვს ჰიპოტენზიური და დიურეზული მოქმედება. რამიპრილი და ჰიდროქლორთიაზიდი ჰიპერტენზიის მკურნალობისას გამოიყენება დამოუკიდებლად ან ერთდროულად. თითოეული მათგანის ჰიპოტენზიური ეფექტი ავსებს ერთმანეთს, ხოლო ჰიდროქლორთიაზიდის ჰიპოკალემიური ეფექტი შემცირებულია რამიპრილით.

ფარმაკოკინეტიკა

რამიპრილი

შეწოვა: რამიპრილი პერორალური მიღების შემდეგ სწრაფად იწოვება. მონიშნული რამიპრილის პერორალური მიღებისას, შარდში განსაზღვრული რადიაქტივობის მიხედვით, შესაძლოა ჩაითვალოს, რომ შეიწოვება რამიპრილის მინიმუმ 56%. საკვებთან ერთდროული მიღება არ ახდენს შეწოვაზე მნიშვნელოვან გავლენას. პერორალური მიღების შემდეგ 2.5 მგ და 5 მგ რამიპრილის ბიოშეღწევადობა იგივე დოზით ვენაში შეყვანასთნ შედარებით შეადგენს 45%.

განაწილება: რამიპრილის ინტრავენური შეყვანისას განაწილების სისტემური მოცულობა 90 ლ, შეფარდებითი განაწილების სისტემური მოცულობა შეადგენს 50 ლ. რამიპრილის და რამიპრილატის შრატის ცილებთან შეკავშირება შეადგენს შესაბამისად 73% და 56%.

ბიოტრანსფორმაცია: არის რა წამლის წინარე ფორმა, რამიპრილი ღვიძლში განიცდის მეტაბოლიზმს „პირველი გავლის ეფექტით“ (ჰიდროლიზით, რომელიც ძირითადად ღვიძლში ხდება), ერთადერთი აქტიური მეტაბოლიტის რამიპრილატის წარმოქმნით. რამიპრილატის გარდა, რამიპრილი გლუკურონიზაციის გზით გარდაიქმნება რამიპრილ-დიკეტოპიპერაზინად (მჟავა). რამიპრილატი თავის მხრივ განიცდის გლუკურონიზაციას დიკეტოპიპერაზინ-რამიპრილატის (მჟავა) წარმოქმნით. რამიპრილის აქტივაცია/მეტაბოლიზმის გამო შიგნით მიღების შემდეგ ბიოშეღწევადობა შეადგენს დაახლოებით 20%.

გამოყოფა: 10 მგ რამიპრილის შიგნით მიღების შემდეგ დაახლოებით 40% გამოიყოფა ნაწლავებიდან და 60%- თირკმელებით. შარდით და ნაღველით გამოყოფილი მეტაბოლიტების 80-90% არის რამიპრილატი და მისი მეტაბოლიტები. რამიპრილის ჩმახ სისხლის პლაზმაში აღწევს შიგნით მიღებიდან 1 საათის განმავლობაში, ნახევრადგამოყოფის პერიოდი - 1 საათამდეა. რამიპრილის შიგნით მიღებიდან რამიპრილატის ჩმახ სისხლის პლაზმაში მიიღწევა 2-4 საათის განმავლობაში.

ჰიდროქლორთიაზიდი

შეწოვა: შიგნით მიღებით ჰიდროქლორთიაზიდის 70%-დე შეიწოვება. ბიოშეღწევადობა ასევე შეადგენს 70%. ჰიდროქლორთიაზიდის 12.5 მგ დოზით შიგნით მიღებისას Cmax მიიღწევა 1.5-4 სთ განმავლობაში და შეადგენს 70 ნმ/მლ. 25 მგ დოზის შემთხვევაში 25 მგ Cmax მიიღწევა 2-5 სთ განმავლობაში და შეადგენს 142 ნგ/მლ. 50 მგ დოზისას Cmax მიიღწევა 2-4 სთ განმავლობაში და შეადგენს 260 ნგ/მლ.

განაწილება: 40%-დე იბოჭება სისხლის პლაზმის ცილებით.

გამოყოფა: პრაქტიკულად მთლიანად (95%-ზე მეტი) გამოიყოფა თირკმელებით შეუცვლელი სახით. ერთჯერადი მიღებისას 50-70% გამოიყოფა 24 სთ განმავლობაში. მიღებიდან 60 წთ-ში ჰიდროქლორთიაზიდი ჩნდება შარდში. ნახევრადგამოყოფის პერიოდი შეადგენს 5-6 სთ ჰიდროქლორთიაზიდი მცირე რაოდენობით გამოიყოფა დედის რძეში.

რამიპრილის+ჰიდროქლორთიაზიდი ერთდროული მიღება გავლენას არ ახდენს თითოეული კომპონენტის ბიოშეღწევადობაზე. შეიძლება ჩაითვალოს, რომ 5 მგ რამიპრილის და 25 მგ ჰიდროქლორთიაზიდის ფიქსირებული კომბინაცია ტაბლეტის ფორმით ბიოლოგიურად ექვივალენტურია 5 მგ რამიპრილის და 25 მგ ჰიდროქლორთიაზიდის მიღებისას ცალ-ცალკე კაფსულის ფორმით.

ჩვენებები

ესენციური ჰიპერტენზიის მკურნალობა იმ პაციენტებთან, რომელთანაც ნაჩვენებია კომბინირებული მკურნალობა.  

დოზირების რეჟიმი

მიღების ხერხები და დოზები. კო-რამასის ტაბლეტები მიიღება შიგნით. ჩვეულებრივ, რეკომენდებულია დღიური დოზის ერთხელ, დილით მიღება.

1 ტაბლეტს ყლაპავენ მთლიანად და აყოლებენ საკმაო რაოდენობის წყალს (დაახლოებით ½ ჭიქას) საკვების მიღებისგან დამოუკიდებლად დოზირების რეჟიმი დამოკიდებულია სასურველ ანტიჰიპერტენზიულ ეფექტზე და პაციენტის მიერ პრეპარატის ამტანობაზე ჩვეულებრივი საწყისი დოზა: რამიპრილი 2.5 მგ/ჰიდროქლორთიაზიდი 12.5 მგ დღეში. აუცილებლობის შემხვევაში, შესაძლებელია დოზის გაზრდა 2-3 კვირის ინტერვალით. მაქსიმალური დასაშვები დღიური დოზა შეადგენს რამიპრილი 10 მგ/ჰიდროქლორთიაზიდი 50 მგ ჩვეულებრივ, დღეში რამიპრილი 2.5 მგ/ჰიდროქლორთიაზიდი 12.5 მგ, რამიპრილი 5 მგ/ ჰიდროქლორთიაზიდი 25 მგ მიღებისას მიიღწევა არტერიული წნევის სასურველი შემცირება.

გვერდითი მოვლენები

ქვემოთ ჩამოთვლილია გვერდითი რეაქციები, რომლებიც შეიძლება ახლდეს რამიპრილისა და ჰიდროქლორთიაზიდის, აგფ სხვა ინჰიბიტორების ან შესაბამისი დიურეტიკების მიღებას, (განვითარების სიხშირის მიხედვით განვითარების სიხსირე: ძალიან ხშირად (≥1/10); ხშირად ( ≥1/100-დან <1/10-მდე); ხშირად არა (≥1/1000-დან <1/100-მდე); იშვიათად (≥1/10000-დან <1/1000-მდე); ძალიან იშვიათად (<1/10000); უცნობი სიხშირით (ვერ იქნება შეფასებული არსებულ მონაცემებზე დაყრდნობით).

სისხლმბადი და ლიმფური სისტემის მხრივ: იშვიათად - ლეიკოპენია, ერითროპენია, ჰემოგლობინის კონცენტრაციის შემცირება,

ჰემოლიზური ანემია, თრომბოციტოპენია; უცნობი სიხშირით - მიელოდეპრესია, ნეიტროპენია აგრანულოციტოზის ჩათვლით,

პანციტოპენია, ეოზინოფილია, ჰემოკონცენტრაცია (სისხლის შესქელება).

იმუნური სისტემის მხრივ: უცნობი სიხშირით - ანაფილაქსიური ან ანაფილაქტეროიდული რეაქციები რამიპრილის და ჰიდროქლორთიაზიდის მიმართ, ანტიბირთვული ანტისხეულების ტიტრის მომატება.

ნივთიერებათა ცვლის და კვების მხრივ: ხშირად - შაქრიანი დიაბეტის დეკომპენსაცია, გლუკოზისადმი ტოლერანტობის დაქვეითება, სისხლში გლუკოზისა და შარდოვანას მომატება, პოდაგრის გამწვავება, ქოლესტერინისა და/ან ტრიგლიცერიდების დონის მომატება (დაკავშირებული ჰიდროქლორთიაზიდთან); ხშირად არა - ანორექსია, მადის დაქვეითება, ჰიპოკალიემია, წყურვილი, (დაკავშირებული ჰიდროქლორთიაზიდთან); ძალიან იშვიათად - ჰიპერკალიემია, (დაკავშირებული ჰიდროქლორთიაზიდთან); უცნობი სიხშირით - ჰიპონატრიემია, გლიკოზურია, მეტაბოლური ალკალოზი, ჰიპოქლორემია, ჰიპომაგნიემია, ჰიპერკალციემია, დეჰიდრატაცია, (დაკავშირებული ჰიდროქლორთიაზიდთან).

ფსიქიკის მხრივ: ხშირად არა - დეპრესია, აპათია, შფოთი, ადვილი გაღიზიანება, ძილის დარღვევა ძილიანობის ჩათვლით, თვლემა;

უცნობი სიხშირით - ფსიქოზი, მოუსვენრობა, ყურადღების კონცენტრაციის დაქვეითება. 

ნერვული სისტემის მხრივ ხშირად - თავის ტკივილი, თავბრუსხვევა; ხშირად არა - ვერტიგო, პარესთეზიები, ტრემორი, წონასწორობის დარღვევა, სიმხურვალის შეგრძნება, დისგებზია, აგებზია; უცნობი სიხშირით - ცერებრალური იშემია, ტრანზიტორული იშემიური შეტევისა და იშემიური ინსულტის ჩათვლით, ფსიქომოტორული რეაქციების მოშლილობანი, პაროსმია.

მხედველობის ორგანოების მხრივ: ხშირად არა - მხედველობის დარღვევა, მხედველობის სიმახვილის დაქვეითებისა და კონიუნქტივიტის ჩათვლით; უცნობი სიხშირით - ქსანტოპსია (გარემოს ყვითელი ფერებით აღქმა) ცრემლის შემცირება (დაკავშირებული ჰიდროქლორთიაზიდთან).

სმენის ორგანოსა და ლაბირინთის სისტემის მხრივ: ხშირად არა - ყურებში შუილი; უცნობი სიხშირით - სმენის დარღვევა.

გულ-სისხლძარღვთა სისტემის მხრივ: ხშირად არა - მიოკარდიუმის იშემია, სტენოკარდია, ტაქიკარდია, არითმია, გულის

ფრიალი, პერიფერიული შეშუპებები, ჰიპოტენზია, ორთოსტატიკური ჰიპოტენზია, გულის წასვლა, კანის გაწითლება; უცნობი სიხშირით - მიოკარდიუმის ინფარქტი, თრომბოზი, ვასკულარული სტენოზი, ჰიპოპერფუზია, რეინოს დაავადების გამწვავება, ვასკულიტი.

სასუნთქი სისტემის, გულ-მკერდის და შუასაყრის ორგანოების მხრივ: ხშირად - ხველება, ბრონქიტი; ხშირად არა - სინუსიტი, ქოშინი, რინიტი; უცნობი სიხშირით - ბრონქოსპაზმი, ასთმის გამწვავების ჩათვლით, ალერგიული ალვეოლარული პნევმონია, ჰიდროქლორთიაზიდისადმი მომატებული მგრძნობელობით გამოწვეული ფილტვების შეშუპება (არაგულისმიერი ეტიოლოგია).

საჭმლის მომნელებელი სისტემის მხრივ: ხშირად არა – კუჭ-ნაწლავის ტრაქტის ანთებითი პროცესები, დისპეფსიები, დისკომფორტი ეპიგასტრალურ არეში, გასტრიტი, გულისრევა, ყაბზობა, გინგივიტი, (ჰიდროქლორთიაზიდისადმი მომატებული მგრძნობელობის შედეგად); ძალიან იშვიათად - ღებინება, აფთოზური სტომატიტი, გლოსიტი, დიარეა, ტკივილი ეპიგასტრალურ არეში, პირის სიმშრალე; უცნობი სიხშირით - პანკრეატიტი, პანკრეატიტის ფერმენტების აქტივობის მომატება, წვრილი ნაწლავების ანგიონევროზული შეშუპება, სიალადენიტი.

ჰეპატო-ბილიარული სისტემის მხრივ: ხშირად არა - ქოლესტაზური ან ციტოსტაზური პრეპარატი, ღვიძლის ფერმენტებისა

და/ან შეკავშირებული ბილირუბინის მომატება, კალკულოზური ქოლეცისტიტი (დაკავშირებული ჰიდროქლორთიაზიდთან); უცნობი სიხშირით - ღვიძლის მწვავე უკმარისობა, ქოლესტაზური სიყვითლე.

კანისა და კანქვეშა უჯრედების მხრივ: ხშირად არა - ანგიონევროზული შეშუპება, ფსორიაზული დერმატიტი, ჰიპერჰიდროზი, გამონაყარი, ქავილი, ალოპეცია; უცნობი სიხშირით - ტოქსიკური ეპიდერმული ნეკროზი, სტივენ-ჯონსონის სინდრომი, მულტიფორმული ერითემა, პემფიგუსი, ფსორიაზის გამწვავება, ექსფოლიატური დერმატიტი, ფოტოსენზიბილიზაცია, ონიქოლიზი, პემფიგოიდური ან ლიქენოიდური ეკზანთემა, ჭინჭრის ციება, სისტემური წითელი მგლურა. 

ძვალ- კუნთოვანი სისტემისა და შემაერთებელი ქსოვილის მხრივ: ხშირად არა – მიალგია უცნობი სიხშირით - ართრალგია, კუნთოვანი სპაზმი (კრუნჩხვები), სისუსტე კუნთებში, ჩონჩხის კუნთების რიგიდობა, ტეტანია. 

თირკმელების და შარდის გამომყოფი ორგანოების მხრივ: ხშირად არა - თირკმელების ფუნქციის დარღვევა, თირკმელების მწვავე უკმარისობის ჩათვლით, ხშირად შარდვა, შარდოვანასმიერი აზოტის და კრეატინინის მომატება სისხლში; უცნობი სიხშირით -  პროტეინურია, ინტერსტიციალური ნეფრიტი.

რეპროდუქციული სისტემისა და სარძევე ჯირკვლების მხრივ: ხშირად არა - ერექციის გარდამავალი დისფუნქცია; უცნობი სიხშირით - ლიბიდოს დაქვეითება, გინეკომასტია ზოგადი მოშლილობანი და ადგილობრივი რეაქციები; ხშირად - დაღლილობა სისუსტე; ხშირად არა - ტკივილი მკერდის მიდამოში, ცხელება.

არასასურველი ეფექტების გამოვლენისას მიმართეთ ექიმს 

უკუჩვენებები

რამიპრილის ან აგფ ინჰიბიტორებისადმი, ჰიდროქლორთიაზიდის და სხვა თიაზიდური დიურეზულების, სულფონამიდებისადმი ან ნებისმიერი დამხმარე ნივთიერებებისადმი მომატებული მგრძნობელობა; ანამნეზში ანგიონევროზული შეშუპება; თირკმელების მძიმე უკმარისობა (კრეატინინის კლირენსი 30 მლ/წთ/1.73 მ2-ზე ნაკლები); ჰემოდიალიზი; თირკმლის არტერიის ჰემოდინამიკურად მნიშვნელოვანი ორმხრივი ან ერთნმხრივი, ერთფუნქციურად აქტიური თირკმელის შემთხვევაში; სტენოზი;

ელექტროლიტური ცვლის დარღვევა, რომელიც შეიძლება გაღრმავდეს პრეპარატ კო-რამასით მკურნალობისას (ჰიპოკალემია, ჰიპონატრემია, ჰიპერკალცემია); ღვიძლის მძიმე უკმარისობა; ორსულობის მესამე და მეოთხე ტრიმესტრი; ლაქტაციის პერიოდი

ორსულობა და ლაქტაცია

ორსულობა (I ტრიმესტრში-კატეგორია С, II და III ტრიმესტრში D). 

რამიპრილი 

რამიპრილი არ მიიღება ორსულობის დროს. ამიტომ მკურნალობის დაწყებამდე, უნდა გამოირიცხოს ორსულობა. აგფ ინჰიბიტორის ან დიურეზული საშუალების დანიშვნის აუცილებლობის შემთხვევაში სასურველია ორსულობის თავიდან აცილება. წინააღმდეგ შემთხვევაში არსებობს ნაყოფის დაზიანების რისკი.

ორსულობის II და III ტრიმესტრში, აგფ ინჰიბიტორების მიღებისას, ნაყოფსა და ახალშობილში ადგილი ქონდა შემდეგ არასასურველ ეფექტებს: ნაყოფში თირკმელების განვითარების დარღვევა, თავის ქალის ჰიპოპლაზია, ოლიგოჰიდრამნიონი (სავარაუდოდ ნაყოფის თირკმელების დისფუნქციის გამო) ფილტვების ჰიპოპლაზია, კიდურების კონტრაქტურა, ახალშობილის ჰიპოტენზია, ანურია, შექცევადი და შეუქცევადი თირკმელების უკმარისობა. 

ჰიდროქლორთიაზიდი 

ახალშობილებში თრომბოციტოპენიის განვითარება, შესაძლებელია დაკავშირებული იყოს ორსულობის II ნახევარში ჰიდროქლორთიაზიდის მიღებასთან. შესაძლებელია აგრეთვე ნაყოფზე ელექტროლიტური დისბალანსის მოქმედება.

ლაქტაცია: ლაქტაციის პერიოდში რამიპრილის მიღების აუცილებლობის შემთხვევაში, რამიპრილის და ჰიდროქლორთიაზიდის დედის რძეში მცირე რაოდენობით გადასვლის გამო, საჭიროა მკურნალობის ან ძუძუთი კვების შეწყვეტა. 

განსაკუთრებული მითითებები

პრეპარატი კო-რამასი მიღებული უნდა იქნას ექიმის მუდმივი მეთვალყურეობით. 

პანციენტთა განსაკუთრებული ჯგუფები

ორსულობა 

ორსულობის პერიოდში არ არის რეკომენდებული მკურნალობის ანგიოტენზინ II რეცეპტორების ანტაგონისტებით (AIIRAს) ან აგფ ინჰიბიტორებით (მაგ. რამიპრილი) დაწყება. თუ აგფ / AIIRAს პრეპარატებით მკურნალობა პაციენტისთვის აუცილებელი არ არის, იმ პაციენტებმა რომლებსაც დაგეგმილი აქვთ ორსულობა, ორსულობის პერიოდში უნდა იმკურნალონ ალტერნატიული ანტიჰიპოტენზიური პრეპარატებით, რომელთა უსაფრთხოებაც ორსულებში დამტკიცებულია.

ორსულობის დადასტურების დროს დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს მკურნალობა აგფ / AIIRAს პრეპარატებით და აუცილებლობის შემთხვევაში მკურნალობა გაგრძელდეს ალტერნატიული უსაფრთხო პრეპარატებით.

პაციენტები ჰიპერტენზიის რისკით 

პაციენტებთან, რომელთაც რენინ-ანგიოტენზინ- ალდოსტერინული სისტემის ჰიპერსტიმულაცია აღენიშნებათ, პრეპარატი გამოყენებული უნდა იქნეს სიფრთხილით. პაციენტებში, რომლებიც უკვე იღებენ აგფ ინჰიბიტორებს ან დოზის

პირველი მომატებისას შესაძლოა მნიშვნელოვანი ჰიპოტენზიის განვითარება, რაც უკავშირდება თირკმელების უკმარისობას და აგფ ინჰიბიტორებს. საწყისი დოზირებისას ან დოზის მომატებისას აუცილებელია არტერიული წნევის გულდასმით კონტროლი წნევის სტაბილიზაციამდე.

ქირურგიული ჩარევა 

აგფ ინჰიბიტორების და მათ შორის რამიპრილის გამოყენების შეძლებისდაგვარად შეწყვეტა რეკომენდებულია ქირურგიულ ჩარევამდე 1 დღით ადრე.

პაციენტებში ჰიპოტენზიის რისკით მკურნალობის დასაწყისში საჭიროა მნიშვნელოვანი ჰიპოტენზიის საექიმო კონტროლი (მაგალითად ჰემოდინამიკურად მნიშვნელოვანი კორონარული და ტვინის სისხლძარღვების სტენოზის დროს).

პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმი რამიპრილ+ჰიდროქლორთიაზიდის კომბინაციის გამოყენება პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმის დროს არ წარმოადგენს არჩევის მეთოდს. პირველადი ჰიპერალდოსტერონიზმით დაავადებულ პაციენტებში რამიპრილ+ჰიდროქლორთიაზიდის კომბინაციის გამოყენებისას საჭიროა პლაზმაში კალიუმის დონის გულდასმით კონტროლი.

თირკმელების ფუნქციის კონტროლი 

რეკომენდებულია თირკმელების ფუნქციის კონტროლი და დოზის კორექცია მკურნალობის პირველი კვირიდან. ქვემოთ ჩამოთვლილია მდგომარეობები, რომლის დროს საჭიროა განსაკუთრებული კონტროლი:

- გულის უკმარისობა;

- რენოვასკულარული ჰიპერტენზია, თირკმლის არტერიის ცალმხრივი ჰემოდინამიკურად მნიშვნელოვანი სტენოზის ჩთვლით;

- თირკმელების ფუნქციის დარღვევა;

- თირკმელების ტრანსპლანტაცია.

თირკმელების უკმარისობა 

თიაზიდების გამოყენებამ თირკმელების უკმარისობის ფონზე შეიძლება გამოიწვიოს ურემია. თირკმელების უკმარისობის ფონზე მედიკამენტების გამოყენებამ შესაძლოა გამოიწვიოს კუმულაციური ეფექტი. თირკმელების უკმარისობის პროგრესირების შემთხვევაში, რომელსაც ახასიათებს არაცილოვანი აზოტის დონის მატება, უნდა შეფასდეს მკურნალობის აუცილებლობა და საჭიროების შემთხვევაში, შეწყდეს დიურეტიკების მიღება.

წყალ-მარილოვანი წონასწორობის დარღვევა 

ნებისმიერ პაციენტს, რომელიც გადის მკურნალობას დიურეტიკებით, ესაჭიროება პერიოდულად განესაზღვროს სისხლის შრატში ელექტროლიტები. თიაზიდებმა, მათ შორის ჰიდროქლორთიაზიდმაც, შესაძლოა გამოიწვიოს წყალ-მარილოვანი ბალანსის დარღვევა (ჰიპოკალემია, ჰიპონატრემია და ჰიპოქლორემიული ალკალოზი). თუმცა თიაზიდები იწვევენ ჰიპოკალემიას, რამიპრილთან ერთად მათი მიღებისას შესაძლოა შემცირდეს დიურეტიკების მოქმედებით გამოწვეული ჰიპოკალემია. ჰიპოკალემიის განვითარების ალბათობა განსაკუთრებით მაღალია ღვიძლის ციროზის, მომატებული დიურეზის, ელექტროლიტების არაადექვატური მიღების, კორტიკოსტეროიდებით და ადრენოკორტიკოტროპული ჰორმონებით მკურნალობის ფონზე. კალიუმის დონის კონტროლი უნდა გაკეთდეს მკურნალობის პირველსავე კვირას. ჰიპოკალემიის შემთხვევაში უნდა ჩატარეს სათანადო მკურნალობა.

შესაძლოა ჰიპონატრემიის განვითარებაც. თავიდან ნატრიუმის კონცენტრაციის შემცირება შესაძლოა მიმდინარეობდეს უსიმპტომოდ, ამიტომ საჭიროა ამ მაჩვენებლის რეგულარული კონტროლი. განსაკუთრებით ხშირი კონტროლი ესაჭიროება ხანდაზმულებს და პაციენტებს ღვიძლის ციროზით. თიაზიდები ზრდიან თირკმლის მიერ მაგნიუმის ექსკრეციას, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს

სისხლში მაგნიუმის დონის შემცირება.

ჰიპერკალიემია

ზოგიერთ პაციენტს, რომელიც ღებულობდა აგფ ინჰიბიტორებს, მათ შორის კო-რამასს, აღენიშნებოდა ჰიპერგლიკემია. ჰიპერგლიკემიის რისკ ჯგუფს მიეკუთვნებიან პაციენტები თირკმლის უკმარისობით, ასევე 70 წელს გადაცილებული პაციენტები არაკონტროლირებადი შაქრიანი დიაბეტით ან კალიუმის შემცველი მარილ შემცვლელებისა, ან კალიუმის შემნახველი დიურეტიკების მომხმარებლები, ასევე ის პაციენტები, რომლებიც იღებენ სხვა მედიკამენტებს, რომლებსაც შეუძლიათ კალიუმის დონის მომატება შრატში, ან გამოიწვიონ მსგავსი მდგომარეობა (დეჰიდრატაცია, გულის მწვავე უკმარისობა, მეტაბოლური აციდოზი).

ღვიძლისმიერი ენცეფალოპათია 

დიურეტიკებით, მათ შორის ჰიდროქლორთიაზიდით, მკურნალობისას, წყალ-ელექტროლიტური დისბალანსი ღვიძლის ფუნქციის დარღვევის ფონზე შეიძლება გახდეს ღვიძლისმიერი ენცეფალოპათიის მიზეზი. ასეთ შემთხვევაში დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს მკურნალობა.

ჰიპერკალცემია 

ჰიდროქლორთიაზიდს შეუძლია გამოიწვიოს ჰიპერკალცემია, თირკმელებში კალციუმის რეაბსორბციის სტიმულირების გამო, რამაც თავის მხრივ შეიძლება მოახდინოს გავლენა პარათირეოიდული ჯირკვლების გამოკვლევაზე. 

ანგიონევროზული შეშუპება

თუ მკურნალობის პერიოდში განვითარდა ანგიონერვოზული შეშუპება, აგფ ინჰიბიტორების მიღება სასწრაფოდ უნდა შეწყდეს. პაციენტები, რომლებიც იღებდნენ აგფ ინჰიბიტორებს ადგილი ჰქონდა სახის, კიდურების, ბაგეების, ენის, ხორხის და საყლაპავის ანგიონევროზულ შეშუპებას. ანგიონევროზულ შეშუპების ფატალური რისკის შემთხვევაში აუცილებელია გადაუდებელი თერაპიული ზომების მიღება, მათ შორის ეპინეფრინის /ადრენალინის ნელი შეყვანა კანქვეშ ან ვენაში. ასევე ეკგ და არტერიული წნევის საფუძვლიანი კონტროლი. პაციენტი უნდა იმყოფებოდეს ექიმის კონტროლის ქვეშ სიმპტომების სრულ და სტაბილურ გაქრობამდე, 12-24 საათი მაინც.

ნაწლავები 

არის ცნობები პაციენტებში, რომლებიც ღებულობდნენ აგფ ინჰიბიტორებს, ნაწლავების ანგიონერვოზული შეშუპების განვითარების შესახებ. ასეთ პაციენტებს აღენიშნათ აბდომინალური ტკივილი (შესაძლო გულისრევა და ღებინება), ზოგიერთ

შემთხვევაში ასევე შეინიშნება სახის შეშუპება. აგფ ინჰიბიტორების მიღების შეწყვეტის შემდეგ, ნაწლავების ანგიონერვოზული შეშუპება წყდება. 

ანაფილაქსიური რეაქცია დესენსიბილიზაციის დროს 

აგფ ინჰიბიტორების მიღება მადესენსიბილიზებელი თერაპიის ფონზე, ზრდის ანაფილაქსიური და ანაფილაქტოიდური რეაქციის განვითარების რისკს და სიმძიმის ხარისხს რიგი მწერების ნაკბენსა და სხვა ალერგენებზე. თუ აგფ ინჰიბიტორების მიღება შეწყდება დესენსიბილიზაციის პერიოდში, აღნიშნულ რეაქციებს შეიძლება თავი ავარიდოთ. 

ნეიტროპენია/აგრანულოციტოზი 

იშვიათ შემთხვევაში შეიძლება განვითარდეს ნეიტროპენია/აგრანულოციტოზი, ასევე მიელოდეპრესია, რადგან შესაძლებელია ლეიკოპენიის განვითარება, რეკომენდებულია ლეიკოციტების რაოდენობის კონტროლი. მკურნალობის დასაწყისში პაციენტებისათვის, რომლებსაც აქვთ შემაერთებელი ქსოვილის დაავადებები (მაგ. სისტემური წითელი მგლურა ან სკლეროდერმია) თირკმლის უკმარისობის ფონზე, ასევე პაციენტებისათვის, რომლებიც იღებენ მედიკამენტებს, რომელთაც შეუძლიათ სისხლის ფორმულის შეცვლა, ნაჩვენებია მკაცრი საექიმო კონტროლი. 

ანტიდოპინგური ტესტები 

ანტიდოპინგური კონტროლის დროს ჰიდროქლორთიაზიდმა შეიძლება მისცეს დადებითი რეაქცია. 

მეტაბოლური და ენდოკრინული ეფექტი 

თიაზიდებით მკურნალობამ შეიძლება შეამციროს ტოლერანტობა გლუკოზის მიმართ. შაქრიანი დიაბეტის დროს შესაძლებელია საჭირო გახდეს ინსულინის და პერორალური ჰიპოგლიკემიური საშუალებების დოზის შერჩევა. თიაზიდებით მკურნალობამ შეიძლება გამოიწვიოს ლატენტური შაქრიანი დიაბეტი. თიაზიდური დიურეტიკებით მკურნალობას უკავშირებენ ქოლესტერინის და ტრიგლიცერიდების დონის მატებას. ზოგიერთ პაციენტს, რომელიც იღებს თიაზიდურ დიურეტიკებს, შეიძლება გამოუვლინდეს ჰიპერურიკემია ან პოდაგრა.

ხველა 

აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებას შეიძლება თან ერთვოდეს ხველა. დამახასიათებელია, რომ ხველა არის არაპროდუქტიული და მუდმივი, გადის მხოლოდ პრეპარატის გაუქმების შემდეგ. ის ფაქტი, რომ ხველას იწვევს აგფ ინჰიბიტორის მიღება, უნდა იქნას ჩათვლილი დიფერენციალურ-დიაგნოსტიკურ გამოვლენად.

სხვა 

ანამნეზში ბრონქული ასთმის ან ალერგიის არსებობისგან დამოუკიდებლად პაციენტებს შეიძლება განუვითარდეთ ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები. არის ცნობები სისტემური წითელი მგლურას მიმდინარეობის გამწვავების შესახებ პრეპარატ კო-რამასის ყოველი დოზა შეიცავს 0.070 მგ. ნატრიუმს (ე.ი. 23 მგ-ზე ნაკლები) ნატრიუმის ასეთი რაოდენობა არ იწვევს გვერდით მოვლენებს. 

სპეციალური ჯგუფის ავადმყოფებთან დაკავშირებული დამატებითი მონაცემები 

თირკმლის უკმარისობა

პრეპარატი უკუნაჩვენებია მძიმე თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებისათვის (კრეატინინის კლირენსი 30-60 მლ/წთ/1.73 მ2 ნაკლები) და დიალიზზე მყოფი პაციენტებისათვის. საშუალო სიმძიმის თირკმლის უკმარისობის დროს (კრეატინინის კლირენსი 30-60 მლ/წთ/1.73 მ2) რამიპრილის საწყისი დღე-ღამური დოზა შეადგენს 1.25 მგ.-ს, რამიპრილის დოზის თანდათანობით ზრდის შემდეგ გადადიან კომბინირებულ თერაპიაზე დღე-ღამური დოზით 2.5 მგ. რამიპრილი და 12.5 მგ ჰიდროქლორთიაზიდი. მაქსიმალური დღე-ღამური დოზა შეადგენს 5 მგ რამიპრილი/25 მგ ჰიდროქლორთიაზიდი. დოზა 10 მგ რამიპრილი /12.5 მგ ჰიდროქლორთიაზიდი და 10 მგ რამიპრილი/25 მგ ჰიდროქლორთიაზიდი არ ინიშნება ამ ჯგუფის პაციენტებში. 

ღვიძლის უკმარისობა 

ღვიძლის მძიმე უკმარისობის მქონე პაციენტებისათვის პრეპარატი უკუნაჩვენებია. ღვიძლის საშუალო და მსუბუქი უკმარისობის დროს მკურნალობას იწყებენ ექიმის მკაცრი მეთვალყურეობით. რამიპრილის მაქსიმალური დოზა შეადგენს 2.5 მგ-ს. 5 მგ რამიპრილი/25 მგ ჰიდროქლორთიაზიდი, 10 მგ რამიპრილი /12.5 მგ ჰიდროქლორთიაზიდი, 10 მგ რამიპრილი/25 მგ ჰიდროქლორთიაზიდი არ ინიშნება ამ ჯგუფის პაციენტებში.

პედიატრიული ჯგუფი

არ არის რეკომენდებული ბავშვებსა და 18 წლამდე მოზარდებისათვის, რადგან არ არსებობს საკმარისი მონაცემები პრეპარატის ეფექტურობის და უსაფრთხოების შესახებ.

გერიატრიული ჯგუფი

რადგან ხანდაზმული ასაკის და დასუსტებულ პაციენტებში გვერდითი მოვლენების სიხშირე დიდია, საჭიროა მკურნალობის დაწყება დაბალი საწყისი დოზებით და მისი თანდათანობითი მომატება. ზოგიერთ ხანდაზმულ პაციენტს შეიძლება ჰქონდეს აგფ ინჰიბიტორების მიმართ ჰიპერმგრძნობელობა. მკურნალობის დასაწყისში სასურველია თირკმელების ფუნქციის გამოკვლევა. 

პაციენტები, რომლებიც ღებულობენ დიურეზულ საშუალებებს 

პაციენტებს, რომლებიც ღებულობენ შარდმდენებს პრეპარატი კო-რამასი უნდა დაენიშნოთ ამ საშუალებების დოზის შემცირების ან მოხსნის 2-3 დღის (ან მეტი) შემდეგ, დიურეზული საშუალებების მიღების ხანგრძლივობიდან გამომდინარე. თუ შეუძლებელია შარდმდენის მოხსნა, მაშინ რამიპრილის დანიშვნა რეკომენდებულია მინიმალური დოზით (1.25 მგ დღეში), ამის შემდეგ შეიძლება საწყისი დღე-ღამური დოზა გაიზარდოს არა უმეტეს 2.5 მგ რამიპრილი/12.5 მგ ჰიდროქლოთიაზიდი. 

ზეგავლენა სატრანსპორტო საშუალებების და პოტენციურად საშიში მექანიზმების მართვის უნარზე: ზოგიერთ გვერდით მოვლენას (ჰიპოტენზიის გამოვლინებები, როგორიცაა: თავბრუსხვევა, წონასწორობის დარღვევა) შესაძლოა ნეგატიურად აისახოს პაციენტის ყურადღების კონცენტრაციაზე და ფსიქომოტორული რეაქციის სისწრაფეზე. მსგავსი რეაქციების არსებობის გათვალისწინებით (განსაკუთრებით მკურნალობის დასაწყისი და დოზის გაზრდისას) აუცილებელია ინდივიდუალური მიდგომა პრეპარატის მიღებასთან ან პოტენციურად საშიშ მექანიზმების მართვასთან დაკავშირებით. 

ჭარბი დოზირება

სიმპტომები: ჭარბი დოზირებისას შესაძლებელია პერსისტირებული დიურეზი, პერიფერიული ვაზოდილატაცია (ჰიპოტენზიისა და შოკის თანხლებით) ბრადიკარდია, ელექტროლიტების დონის დარღვევა, თირკმლის უკმარისობა, არითმიები, ცნობიერების დაკარგვა (კომის ჩათვლით) თავის ტვინში სისხლის მიმოქცევის მოშლა, პარეზი, ნაწლავების პარალიზური გაუვალობა.

მკურნალობა: ტარდება სიმპტომატური და შემანარჩუნებელი თერაპია. პირველადი დეზინტოქსიკაციის სახით შეიძლება კუჭის ამორეცხვა და აბსორბენტის-ნატრიუმის სულფატის გამოყენება (შესაძლებლობისდამიხედვით, პირველი 30-წთ-ის განმავლობაში). ჰიპოტენზიის შემთხვევაში, შეიძლება α1-ადრენერგეტიკის (როგორიცაა, ნორეპინეფინი, დოპამინი) ან ანგიოტენზინ II აგონისტის შეყვანა სითხეებთან და მარილოვან ხსნარებთან ერთად. ფორსირებული დიურეზის ეფექტურობაზე ინფორმაცია არ არის 

სხვა წამლებთან ურთიერთქმედება

დაუშვებელი კომბინაციები: პაციენტებში, რომელთა მდგომარეობა ითხოვს დიალიზს მაღალი ინტენსივობის დენის მემბრანების გამოყენებით, აგფ ინჰიბიტორების გამოყენებამ დიალიზის ფონზე შეიძლება ხელი შეუწყოს მძიმე ანაფილაქტიური რეაქციების განვითარებას. ასეთი მკურნალობის აუცილებლობის შემთხვევაში გამოყენებული უნდა იქნას სხვა ტიპის მემბრანები ან დადგეს საკითხი ალტერნატიული ანტიჰიპერტენზიული საშუალებების გამოყენების შესახებ.

არასასურველი კომბინაციები: კალიუმის შემცველი მარილოვანი ხსნარების, ჰეპარინის, კალიუმის დამზოგველი დიურეტიკების და ჰიპერკალიემიის გამომწვევი სხვა აქტიური ნივთიერებების (როგორიცაა ანგიოტენზინ II ანტაგონისტები, ტრიმეტოპრიმი, ტაკროლიმუსი, ციკლოსპორინი) გამოყენება შეიძლება გახდეს სისხლის პლაზმაში კალიუმის კონცენტრაციის მომატების მიზეზი. 

კალიუმის შემცველი დიურეტიკებით (მაგ. სპირონოლაქტონი) ან კალიუმის შემცველი მარილოვანი ხსნარით მკურნალობისას აუცილებელია სისხლის პლაზმაში კალიუმის დონის კონტროლი. 

კომბინაციები, რომლებიც ითხოვენ ყურადღებას: ანტიჰიპერტენზიულ (მაგ. დიურეტიკების) ან სხვა საშუალებებთან, რომლებსაც ახასიათებთ ჰიპოტენზიური ეფექტი (მაგ. ნიტრატებთან, ტრიციკლურ ანტიდეპრესანტებთან, ანესთეტიკებთან, ბაკლოფენთან, ალფუზოზინთან, დოქსაზოზინთან, პრაზოზინთან, ტრამსულოზინთან, ტერაზოზინთან, აგრეთვე მწვავე ალკოჰოლური ინტოქსიკაციის დროს) ერთდროული გამოყენებისას საჭიროა ანტიჰიპერტენზიული ეფექტის გაძლიერების შესაძლებლობის გათვალისწინება. ვაზოპრესორული სიმპათომიმეტიკებს და სხვა საშუალებებს რომლებსაც შეუძლიათ შეასუსტონ რამიპრილის ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი (ადრენალინი): შეუძლია შეასუსტონ კო-რამასის ანტიჰიპერტენზიული ეფექტი. რეკომენდებულია არტერიული წნევის გულმოდგინე კონტროლი. გარდა ამისა, ჰიდროქლორთიაზიდს შეუძლია შეამციროს ვაზოპრესორული სიმპათომიმეტიკების ეფექტი. 

ალოპურინოლი, იმუნოსუპრესორები, კორტიკოსტეროიდები, პროკაინამიდი, ციტოსტატიკები და სხვა საშუალებები: იზრდება ჰემატოლოგიური რეაქციების განვითარების რისკი. 

ლითიუმის მარილები: აგფ ინჰიბიტორებს შეუძლიათ შეამცირონ ლითიუმის გამოყოფა შარდით. რაც თავის მხრივ იწვევს სისხლის პლაზმაში ლითიუმის კონცენტრაციის მომატებას და ლითიუმით ინტოქსიკაციას. აქედან გამომდინარე, საჭიროა ლითიუმის კონცენტრაციის კონტროლი სისხლის პლაზმაში. არ არის რეკომენდებული კომბინაციის რამიპრილი+ჰიდროქლორთიაზიდი გამოყენება ლითიუმთან ერთად.

ანტიდიაბეტური საშუალებები (ინსულინი და სულფონილშარდოვანას წარმოებული): აგფ ინჰიბიტორებს შეუძლიათ შეასუსტონ ინსულინისადმი რეზისტენტობა, რაც ერთეულ შემთხვევებში იწვევს ჰიპოგლიკემიას. ავადმყოფებში, რომლებიც ღებულობენ ანტიდიაბეტურ წამლებს. ჰიდროქლორთიაზიდს შეუძლია შეასუსტოს ანტიდიაბეტური წამლების ეფექტი, რის გამოც, მკურნალობის დასაწყისში რეკომენდებულია სისხლში გლუკოზის კონტროლი. 

არასტეროიდული ანთების საწინააღმდეგო პრეპარატები (მაგ. ინდომეტაცინი) და აცეტილსალიცილის მჟავა: შესაძლებელია თირკმლის მწვავე უკმარისობის განვითარება ან სისხლის პლაზმაში კალიუმის კონცენტრაციის მომატება. აგრეთვე კო-რამასის ეფექტის შემცირება. პერორალური ანტიკოაგულანტები: ჰიდროქლორთიაზიდთან იმავდროული გამოყენებისას შესაძლებელია ანტიკოაგულანტის ეფექტის შესუსტება. 

კორტიკოსტეროიდები, აკტჰ (ადრენოკორტიკოტროპული ჰორმონი), ამფოტერიცინ, კარბექსოლონი, ლიკორისი დიდი რაოდენობით, საფაღარათო საშუალებები (ხანგრძლივი გამოყენება) და ჰიპოკალიემიის გამომწვევი სხვადასხვა საშუალებები: ჰიპოკალიემიის რისკის მომატება საგულე გლიკოზიდები, სამკურნალო საშუალებები, რომლებიც იწვევენ QT ინტერვალის გახანგრძლივებას. 

ანტიარითმიული საშუალებები: ელექტროლიტური დისბალანსის (მაგ. ჰიპოკალიემია, ჰიპომაგნიემია) დროს ქვეითდება ამ საშუალებების ანტიარითმიული ეფექტი.

მეთილდოპა: შესაძლებელია ჰემოლიზი. 

ქოლესტირამინული და სხვა იონური ფისების გამოყენება პარენტერალურად: ანელებენ ჰიდროქლორთიაზიდის შეწოვას. სულფონამიდური დიურეტიკების მიღება შეიძლება ამ წამლების მიღებამდე არანაკლებ 1 სთ-ით ადრე ან 4-6 სთ-ის შემდეგ. 

კურარეს მსგავსი მიორელაქსანტები: შესაძლებელია მიორელაქსანტების მოქმედების და ხანგრძლივობის გაზრდა.

ჰიდროქლორთიაზიდთან ერთდროული გამოყენებისას მოსალოდნელია სისხლის პლაზმაში კალციუმის კონცენტრაციის მომატება, რის გამოც, საჭიროა პლაზმაში კალციუმის დონის კონტროლი. 

კარბამაზეპინი: ჰიპონატრიემიის რისკი დაკავშირებულია ჰიდროქლორთიაზიდის სედატიურ ეფექტთან. 

იოდის შემცველი რენტგენოკონტრასტული პრეპარატები: დეჰიტრატაცია, გამოწვეული დიურეტიკებით ჰიდროქლორთიაზიდის ჩათვლით, განსაკუთრებით იოდის შემცველი რენტგენოკონტრასტული ნივთიერებების დიდი დოზით გამოყენებისას, ზრდის თირკმლის მწვავე უკმარისობის განვითარების რისკს. 

პენიცილინი: ჰიდროქლორთიაზიდი გამოიყოფა დისტალური მილაკებით და ამით ის ამცირებს პენიცილინის ექსკრეციას. 

ქინინი: ჰიდროქლორთიაზიდმა შეიძლება დააქვეითოს ქინინის გამოყოფა. 

ალკოჰოლი: რამიპრილმა შეიძლება გაზარდოს ვაზოდილატაცია და ამით გააძლიეროს ალკოჰოლის მოქმედება. 

მარილები: საკვებში მარილის ჭარბმა გამოყენებამ შეიძლება შეასუსტოს კო-რამასის ანტიჰიპერტენზიული მოქმედება. 

გავლენა ლაბორატორიულ გამოკვლევებზე: პარათირეოიდული ჯირკვლების ფუნქციის გამოკვლევა: ჰიდროქლორთიაზიდის მიერ თირკმელში კალციუმის რეაბსორბციის გაძლიერებამ შეიძლება გამოიწვიოს ჰიპერკალციემია, რაც გათვალისწინებული უნდა იქნას პარათირეოიდული ჯირკვლის ფუნქციის გამოკვლევისას. 

შენახვის პირობები და ვადა 

პრეპარატი ინახება არა უმეტეს 25°C ტემპერატურაზე, ბავშვებისათვის მიუწვდომელ ადგილას.

ვარგისიანობის ვადა
2 წელი.

აფთიაქიდან გაცემის პირობები:

პრეპარატი გაიცემა ექიმის რეცეპტით.