ვანკოდექსი 1000მგ ფლაკონი

ვანკოდექსი

ვანკომიცინის ჰიდროქლორიდი საინექციო USP 1გ
ინტრავენური გამოყენებისთვის
საინექციო ფხვნილი
თითოეული ფლაკონი შეიცავს:
სტერილურ ვანკომიცინის ჰიდროქლორიდს USP
ვანკომიცინის ექვივალენტია----------------1გ
სტრუქტურა და ქიმიური სახელწოდება:
სტრუქტურა:

ქიმიური სახელწოდება:
(S)-(3S, 6R, 7R, 22R, 23S, 26S, 36R, 38aR)--44-[[2-O-(3-ამინო-2,3,6-ტრიდეოქსი-3-C-მეთილ--I-ლიქსოჰექსოპირანოზილ)-ბეტა-დ-გლუკოპირანოზილ]ოქსი]-3-(კარბამოილმეთილ)-10, 19 - დიქლორო - 2,3,4,5,6,7,23,24,25,26,36,37,38,38ა-ტეტრადეკაჰიდრო-7,22,28,30,32-პენტაჰიდროქსი-6-[(2R)-4-მეთილ-2-(მეთილამინო)]ვალერამიდო]-2,5,24,38,39-პენტაოქსო-22H -8,11:18,21-დიეთენო-23,36-(იმინომეთანო)-13,16,:31,35-დიმეთენო-1H,16H-[1,6,9]ოქსადიაზაციკლოჰექსადეცინო[4,5-მ)][10,2,16]ბენზოქსადიაზაციკლოტეტრაკოზინი-26-კარბოქსილის მჟავა, მონოჰიდროქლორიდი;
დოზირების ფორმა: საინექციო ფხვნილი
კატეგორია:
თერაპიული კლასიფიკაცია: ინფექციის საწინააღმდეგო საშუალება.
ფარმაკოლოგიური კლასიფიკაცია: ტრიციკლური გლიკოპეპტიდები.
ფარმაკოლოგია:
ფარმაკოდინამიური მახასიათებლები:
ვანკომიცინი ბიოლოგიური მასალაა, რომელიც აღწერილია, როგორც ტრიციკლური გლიკოპეპტიდი, რომელიც მიიღება ნოკარდია ორიენტალის კულტურებისგან (შტრეპტომყცეს ორიენტალის). ვანკომიცინი წარმოდგენილია ჰიდროქლორიდის მარილის სახით პარენტერული მიღებისთვის.
ვანკომიცინი ბაქტერიოციდული ანტიბიოტიკია და როგორც ჩანს, უკავშირდება ბაქტერიის უჯრედის კედელს და იწვევს გლიკოპეპტიდის პოლიმერიზაციის ბლოკირებას. ეს ეფექტი ახდებს უჯრედის კედლის სინთეზის დაუყოვნებლივ ინჰიბიციას და მეორადად აზიანებს ციტოპლაზმურ მემბრანას. ის აქტიურია ბევრი გრამ დადებითი ორგანიზმის წინააღმდეგ, მათ შორის, სტაფილოკოკების, ა ჯგუფის ბეტა ჰემოლიზური სტრეპტოკოკის, სტრეპროკოკუს პნევმონიეს, ენტეროკოკების, კორინებაქტერიის და კლოსტრიდიების სახეობების წინააღმდეგ. ის კლინიკურ სარგებლიანობას არ აჩვენებს გრამ ნეგატიური ბაქტერიების და სოკოების წინააღმდეგ და შესაბამისად, პროდუქტის შესახებ ლიტერატურა მიუთითებს მის გამოყენებაზე მხოლოდ გრამ პოზიტიური ორგანიზმებით გამოწვეული მძიმე ინფექციების დროს.

ფარმაკოკინეტიკური მახასიათებლები:
ვანკომიცინი ცუდად შეიწოვება პირის ღრუში. თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში, ინტრავენურად მიღებული 1გ დოზა აღწევს შრატში საშუალოდ 25 მიკროგრამს თითოეულ მილილიტრში ორი საათის შემდეგ. შრატში დონე უფრო მაღალია თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში და შეიძლება განვითარდეს ტოქსიურობა. ვანკომიცინი შარდში გამოიყოფა უცვლელი სახით, მინიმუმ 80% გამოიყოფა პირველი 24 საათის განმავლობაში. მისი ნახევარდაშლის პერიოდია დაახლოებით 6 საათი თირკმლის ნორმალური ფუნქციის მქონე პაციენტებში.
ვანკომიცინი დიფუზირებს პლევრულ, პერიკარდიულ, ასციტურ და სინოვიურ სითხეებში. ის არ დიფუზირებს ცერებროსპინალურ სითხეში ნორმალური გარსების შემთხვევაში, მაგრამ თერაპიული კონცენტრაციის მიღწევა შეიძლება მწვავე მენინგიტის მქონე პაციენტებში. ვანკომიცინი აქტიურია ბევრი გრამ დადებითი ორგანიზმის წინააღმდეგ, Clostridium difficile-ს ჩათვლით. გრამ ნეგატიური ბაქტერიებს, მიკობაქტერიას და სოკოებს აქვთ მაღალი რეზისტენტობა. გრამ პოზიტიური ბაქტერიების ბევრი შრამი სენსიტიურია ინ-ვიტრო ვანკომიცინის 0,5-5 მიკროგრამი/მლ კონცენტრაციის მიმართ, მაგრამ ოქროსფერი სტაფილოკოკის რამდენიმე შტამი ინჰიბირებისთვის საჭიროებს 10-20 მკგ/მლ-ს.
ჩვენებები:
ვანკომიცინი ამფოტერული გლიკოპეპტიდი ანტიმიკრობული ნივთიერებაა, რომელიც წარმოებულია (Streptomyces orientalis). (ძველი სახელწოდებაა Streptomyces orientalis) კონკრეტული შტამების ზრდის შედეგად. ის ბაქტერიოციდულია ბევრი გრამ დადებითი ორგანიზმისთვის.
ვანკომიცინი ნაჩვენებია პოტენციურად სიცოცხლისთვის საშიში ინფექციების დროს, რომლებიც გამოწვეულია მგრძნობიარე გრამ დადებითი ორგანიზმებით, რომელთა მკურნალობაც არ შეიძლება სხვა ეფექტური, ნაკლებად ტოქსიური ანტიმიკრობული პრეპარატებით, როგორიცაა პენიცილინები და ცეფალოსპორინები. რადგანაც ვანკომიცინი არის ანტიბიოტიკი, რომლის მიმართაც სტაფილოკოკის თითქმის ყველა სახეობა მგრძნობიარეა, ის შემონახული უნდა იყოს იმ შემთხვევებისთვის, როცა არსებობს კონკრეტული ჩვენება, რათა შემცირდეს რეზისტენტობის განვითარების შანსი. ვანკომიცინი ერთერთი არჩევის პრეპარატია მეტიცილინ რეზისტენტული სტაფილოკოკური ინფექციის დროს.
სტაფილოკოკური ინფექციები:
ვანკომიცინი გამოიყენება მძიმე სტაფილოკოკური ინფექციების სამკურნალოდ პაციენტებში, რომლებიც ვერ იღებენ ან უშედეგოდ მიიღეს პენიცილინები და ცეფალოსპორინები ან აქვთ ინფექციები, რომლებიც განპირობებულია სხვა ანტიბიოტიკების და მათ შორის მეტიცილინის მიმართ რეზისტენტული სტაფილოკოკებით. ვანკომიცინი წარმატებით გამოიყენება სტაფილოკოკური ენდოკარდიტის სამკურნალოდ და ენდოკარდიტის პროფილაქტიკისთვის პაციენტებში, რომლებსაც აქვთ მისი განვითარების რისკი დენტალური ან ქირურგიული პროცედურის ჩატარებისგან. მისი სარგებლიანობა დადასტურებულია სტაფილოკოკებით განპირობებული სხვა ინფექციების დროს, როგორიცაა ოსტეომიელიტი, პნევმონია, სეპტიცემია და რბილი ქსოვილების ინფექციები.
დოზირება და მიღების გზა: მხოლოდ ინტრავენური ინფუზიისთვის და არა კუნთშიდა გამოყენებისათვის.
მოზრდილები:
ინტრავენურად: ჩვეულებრივ, მოზრდილებში ინტრავენური დოზაა 500მგ ყოველ ექვს საათში ან 1გ ყოველ თორმეტ საათში, 0,9% ნატრიუმის ქლორიდის ხსნარში, 5% დექსტროზა. თითოეული დოზა მიღებული უნდა იყოს არაუმეტეს 10მგ/წთ-ისა.
სტაფილოკოკურ ინფექციებზე პასუხი ჩვეულებრივ არის 48-72 სააღში. მკურნალობის ხანგრძლივობა დამოკიდებულია ინფექციების ტიპზე და სიმძიმეზე და პაციენტის პასუხზე. ბაქტერიული ენდოკარდიტისთვის ზოგადად მიღებული რეჟიმია 500მგ ვანკომიცინი ინტრავენურად ყოველ ექვს საათში მინიმუმ სამი კვირის განმავლობაში მონოთერაპიის სახით ან სხვა ანტიბიოტიკებთან ერთად კომბინირებულად.
შრატის დონის თერაპიული დიაპაზონი: მრავლობითი ინტრავენური დოზის შემდეგ, შრატის პიკური კონცენტრაცია, გაზომილი ინფუზიის დასრულებიდან 2 საათის შემდეგ, არის 18-26მგ/ლ. მინიმალური დონე, რომელიც იზომება ზუსტად შემდეგი დოზის მიღებამდე, უნდა იყოს 5-10მგ/ლ. ოტოტოქსიურობა უკავშირდება შრატში 80-100მგ/ლ დონეს, მაგრამ იშვიათად ვლინდება, როცა შრატში დონე შენარჩუნებულია 30მგ/ლ-მდე.
პედიატრიული:
ინტრავენური: ჩვეულებრივ ინტრავენური დოზა 10მგ/კგ თითო მიღებისას 6 საათიანი ინტერვალებით (საერთო დღიური დოზა 40მგ/კგ სხეულის წონაზე). თითოეული დოზა მიღებული უნდა იყოს მინიმუმ 60 წუთის მანძილზე. ახალშობილებში და ჩვილ ბავშვებში საერთო დღიური დოზა შეიძლება უფრო მცირე იყოს. შემოთავაზებულია 15 მგ/კგ საწყისი დოზა, რომელსაც მოსდევს 10მგ/კგ ყოველ 12 საათში სიცოცხლის პირველი კვირის განმავლობაში და ყოველ 8 საათში ამის შემდეგ, ერთი თვის ასაკამდე. ამ პაციენტებში გამართლებულია შრატში ვანკომიცინის კონცენტრაციის ყურადღებით კონტროლი.
გერიატრიული: ოტოტოქსიურობის და ნეფროტოქსიურობის გამო ვანკომიცინი გამოყენებული უნდა იყოს სიფრთხილით თირკმლის უკმარისობის ან სმენის დაკარგვის ანამნეზის მქონე პაციენტებში. ხანდაზმულები არიან განსაკუთრებული რისკის ქვეშ. დოზის ტიტრაცია უნდა მოხდეს შრატის დონის მიხედვით. სისხლში დონის მონიტორინგი და თირკმლის ფუნქციური ტესტები უნდა ჩატარდეს რეგულარულად. ხანდაზმულები განსაკუთრებით მგრძნობიარეები არიან სმენითი დაზიანების მიმართ და უნდა ჩაუტარდეთ სმენითი ფუნქციის სერიული გამოკვლევები, თუ ასაკი აღემატება 60 წელს. თავიდან უნდა იყოს აცილებული სხვა ნეიროტოქსიური პრეპარატების ერთდროული ან თანმიმდევრობით გამოყენება.
თირკმლის ფუნქციის დაქვეითების შემთხვევაში: თირკმლი ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში ვანკომიცინის დოზირების რეჟიმი უნდა შეიცვალოს თირკმლის უკმარისობის ხარისხის, ინფექციის სიმძიმის, გამომწვევი ორგანიზმის მგრძობელობის და შრატში პრეპარატის კონცენტრაციების მიხედვით. თირკმლის ფუნქციის დარღვევის მქონე პაციენტებში შემოთავაზებული საწყისი დოზაა 15 მგ/კგ და შემდეგი დოზები დამოკიდებულია ძირითადად თირკმლის ფუნქციაზე და შრატში წამლის კონცენტრაციებზე.
წამლის აკუმულაცია შეიძლება მოხდეს გახანგრძლივებული თერაპიის შემთხვევაში და საჭიროა შრატში ორეოარატის დონის რეგულარული მონიტორინგი.
თირკმლის არარსებობის შემთხვევაში, პაციენტმა უნდა მიიღოს დამტვირთავი დოზა 15მგ/კგ სხეულის წონაზე და შემდეგში 1,9მგ/კგ/24სთ. რადგანაც შემანარჩუნებელი დოზები 250მგ-1გ შეესაბამება თირკმლის შესამჩნევი უკმარისობის მქონე პაციენტებს, დოზის მიღება უნდა მოხდეს რამდენიმე დღეში ერთხელ და არა ყოველ დღე. ანურიის შემთხვევაში რეკომენდებულია 1გ ყოველ 7-10 დღეში.
ჰემოდიალიზზე მყოფ პაციენტებში, პრეპარატი მნიშვნელოვნად არ გამოიყოფა ჰემოდიალიზით. 1გ ვანკომიცინი შვიდ დღეში ერთხელ ქმნის სისხლში ეფექტურ დონეს. შრატის დონე უნდა გაკონტროლდეს, რათა თავიდან იყოს აცილებული პრეპარატის აკუმულაცია და ამით განპირობებული ტოქსიურობა. შრატში ნახევარდაშლის პერიოდი ს 120-216 საათი.
პაციენტებში, რომლებსაც უტარდებათ პერიტონეული დიალიზი, ვანკომიცინის ნახევარდაშლის პერიოდია დაახლოებით 18 საათი. პერიტონეული დიალიზის დროს, შრატში დონის უდროოდ შემცირების პრევენციისთვის შეიძლება ვანკომიცინის დამატება დიალიზატისთვის 25 მიკროგრამის ოდენობით თითოეულ მლ-ზე.
უკუჩვენება: ვანკომიცინი უკუნაჩვენებია პაციენტებში, რომლებსაც აღენიშნებათ ჰიპერმგრძნობელობა პრეპარატის მიმართ.
სიფრთხილის ზომები:
სიფრთხილის ზომები: ვანკომიცინი ძალიან აღიზიანებს ქსოვილს და იწვევს საინექციო ადგილის ნეკროზს კუნთშიდა გამოყენების შემთხვევაში. ვანკომიცინის მიღების დროს ბევრ პაციენტს აღენიშნება ტკივილი და თრომბოფლებიტი, რაც ზოგ შემთხვევაში მძიმეა. თრომბოფლებიტის სიხშირე და სიმძიმე შეიძლება მინიმუმამდე შემცირდეს, თუ პრეპარატი გამოყენებული იქნება განზავებული ხსნარის სახით (2,5-5მგ/მლ) დექსტროზაში 5% ან ნორმალურ ფიზიოლოგიურ ხსნარში 0,9% და თუ ინექციის ადგილი რეგულარულად იქნება შეცვლილი.
ყველა პაციენტს, რომელიც იღებს ვანკომიცინს, პერიოდულად უნდა ჩაუტარდეს ჰემატოლოგიური გამოკვლევები, შარდის ანალიზი, ღვიძლის და თირკმლის ფუნქციური ტესტები.
საანესთეზიო საშუალებით განპირობებული მიოკარდიუმის დეპრესია შეიძლება გაძლიერდეს ვანკომიცინით. ანესთეზიის დროს დოზები უნდა იყოს განზავებული და მიღება უნდა მოხდეს ნელა, გულის მონიტორინგით. პოზიციის ცვლილება უნდა გადაიდოს ინფუზიის დასრულებამდე, რათა მოხდეს სხეულის მდებარეობით განპირობებული შესწორება.
გაფრთხილებები: პერიოდული მძიმე ჰიპოტენზიის გართულებები (შოკის და იშვიათად გულის გაჩერების ჩათვლით), ჰისტამინის მსგავსი პასუხები და მაკულოპაპულური ან ერითემატოზული გამონაყარი ("წითელი კაცის სინდრომი" ან "წითელი კისრის სინდრომი") მოიაზრება, რომ დაკავშირებულია ინფუზიის სიჩქარესთან. ვანკომიცინი ინფუზირებული უნდა იყოს განზავებული ხსნარის სახით არაუმეტეს 10მგ/წთ სიჩქარით, რათა თავიდან იყოს აცილებული სწრაფ ინფუზიასთან დაკავშირებული რეაქციები. ინფუზიის შეწყვეტა ჩვეულებრივ იწვევს რეაქციების სწრაფად შეწყვეტას. ახალშობილებსა და ბავშვებში რეკომენდებულია ნელი ინფუზიები ერთი საათის განმავლობაში.
ტოქსიურობის და ნეფროტოქსიურობის გამო ვანკომიცინი სიფრთხილით უნდა იყოს გამოყენებული თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში. ტოქსიურობის რისკი იზრდება სისხლში მაღალი კონცენტრაციების ან გახანგრძლივებული მკურნალობის შემთხვევაში. შესაბამისად, სისხლში დონე უნდა კონტროლდებოდეს და დოზა შესაბამისად უნდა იცვლებოდეს, ასეთ პაციენტებში ვანკომიცინის გამოყენების საჭიროების შემთხვევაში.
სხვა ნეფროტოქსიური პრეპარატების ერთდროული ან თანმიმდევრობით გამოყენება საჭიროებს ფრთხილ მონიტორინგს და თუ შესაძლებელია, უნდა იყოს არიდებული.
რისკი უფრო დიდია თირკმლის უკმარისობის მქონე პაციენტებში. უნდა აღინიშნოს, რომ ვანკომიცინის საერთო სისტემური და თირკმლის კლირენსი შემცირებულია ხანდაზმულებში.
გამოყენება ორსულობის და ლაქტაციის დროს:
გამოყენება ორსულობის დროს: ტერატოლოგიის კვლევები ჩატარდა ვირთხებში ადამიანების დოზაზე 5-ჯერ მეტით და კურდღლებში ადამიანის დოზაზე 3-ჯერ მეტით და ვანკომიცინის გამო ნაყოფისთვის ზიანის მიყენება არ გამოვლენილა. კონტროლირებულ კლინიკურ კვლევაში, ვანკომიცინის ჰიდროქლორიდის პოტენციური ოტოტოქსიური და ნეფროტოქსიური ეფექტებუ ახალშობილებზე ფასდებოდა, როცა ორსულ ქალს მიღებული ჰქონდა პრეპარატი მძიმე სტაფილოკოკური ინფექციის გამო, რაც წარმოადგენდა ინტრავენური ნარკოტიკული საშუალებების გამოყენების გართულებას. ვანკომიცინის ჰიდროქლორიდი აღმოჩნდა ჭიპლარის სისხლში. არ აღინიშნა ვანკომიცინთან დაკავშირებული პერცეპტიული სმენადაქვეითება ან ნეფროტოქსიურობა.
ერთ ახალშობილს, რომლის დედამაც ორსულობის მესამე ტრიმესტრში მიიღო ვანკომიცინი, გამოუვლინდა გამტარებლობითი სმენადაქვეითება, რომელიც არ უკავშირდებოდა ვანკომიცინს. იმის გამო, რომ ვანკომიცინის მიღება ხდებოდა მხოლოდ მეორე და მესამე ტრიმესტრებში, არ არის ცნობილი აყენებს თუ არა ის ზიანს ნაყოფს. ვანკომიცინი ორსულებში გამოიყენება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ის აშკარად საჭიროა და უნდა მოხდეს სისხლში დონის მკაცრი კონტროლი, რათა მინიმუმამდე შემცირდეს ნაყოფისთვის ტოქსიურობის რისკი. თუმცა, მოწოდებულია ინფორმაცია, რომ ორსულ პაციენტებში შრატში თერაპიული კონცენტრაციის მისაღწევად შესაძლოა საჭირო იყოს ვანკომიცინის მნიშვნელოვნად გაზრდილი დოზები.
გამოყენება ლაქტაციის დროს: ვანკომიცინის ჰიდროქლორიდი გამოიყოფა რძეში, მაგრამ არ არის ცნობილი საზიანოა თუ არა ის ახალშობილისთვის. შესაბამისად, ლაქტაციის პერიოდში მისი გამოყენება არ არის რეკომენდებული, გარდა იმ შემთხვევებისა, როცა მოსალოდნელი სარგებელი აჭარბებს პოტენციურ რისკს.
წამალთაშორისი ურთიერთქმედება:
ვანკომიცინის და საანესთეზიო საშუალებების ერთდროულად გამოყენება უკავშირდება ერითემას, ჰისტამინის მსგავს აწითლებას და ანაფილაქტოიდურ რეაქციებს.
სხვა ნეიროტოქსიურ ან ნეფროტოქსიურ პრეპარატებთან ერთად მიღების შემთხვევაში, როგორიცაა ამფოტერიცინ B, სტრეპტომიცინი, ნეომიცინი, გენტამიცინი, კანამიცინი, ამიკაცინი, ტობრამიცინი, ბაციტრაცინი, პოლიმიქსინი B, კოლისტინი და ცისპლატინი საჭიროებს მკაცრ მონიტორინგს.
შარდმდენებმა, როგორიცაა ეტაკრინის მჟავა და ფუროსემინი, შესაძლოა გააძლიეროს ოტოტოქსიურობა.
გვერდითი მოვლენები:
სმენითი და ვესტიბულური: გამოვლინდა პერცეპტიული სიყრუე, რომელსაც შესაძლოა ახლდეს ტინიტუსი, მაგრამ გამოვლენის სიხშირე დაბალია. მუდმივი სიყრუე უფრო მეტად უვითარდებათ სასმენი ან თირკმლის ფუნქციების დარღვევის მქონე პაციენტებს, მაგრამ შექცევადი სიყრუე გამოვლინდა ნორმალურ პაციენტებში. ვერტიგო და თავბრუსხვევა გამოვლენილია იშვიათად.
გულ-სისხლძარღვთა: ჰიპოტენზია, პალპიტაციები, ზეწოლის შეგრძნება მკერდის ძვლის უკან, ფლებიტი, ვასკულიტის იშვიათი შემთხვევები და ტაქიკარდია. (ყველა მოვლენა გამოწვეულია ძალიან სწრაფი ინფუზიით ან პრეპარატის არასაკმარისად განზავებით.)
დერმატოლოგიური: ქავილი ინექციის ადგილას, გენერალიზებული სიწითლე, ერითემატოზული ლაქოვანი გამონაყარი ძლიერი ქავილით სახეზე, კისერზე და სხეულის ზემო ნაწილში გამოვლინდა პრეპარატის სწრაფი ინექციის შემდეგ. ქსოვილის გაღიზიანება და ნეკროზი ვითარდება კუნთშიდა ინექციის ან ინტრავენური ადგილიდან ექსტრავაზაციის შემთხვევაში. ვანკომიცინი უკავშირდება ბულოზური გამონაყარით მიმდინარე დარღვევებს, გამონაყარს, რომელიც მოიცავს ექსფოლიაციურ დერმატიტს, სტივენ-ჯონსონის სინდრომს, ტოქსიურ ეპიდერმულ ნეკროლიზს და ხაზოვან IგA ბულოზურ დერმატიტს. ბულოზური დარღვევის ეჭვის შემთხვევაში, უნდა მოხდეს პრეპარატის მიღების შეწყვეტა და კონსულტაცია დერმატოლოგთან.

ზოგადი: ვანკომიცინის გამოყენებამ შეიძლება გამოიწვიოს არამგრძნობიარე ორგანიზმების ჭარბი ზრდა, რაც განაპირობებს ახალ ბაქტერიულ ან სოკოვან ინფექციებს.
შარდ-სასქესო: ზოგჯერ შესაძლოა გამოვლინდეს შარდოვანას და მარცვლოვანი ცილინდრების გარდამავალი ზრდა შარდში. ნეფროტოქსიურობა თირკმლის ნორმალური ფუნქციის და შრატში თერაპიული კონცენტრაციის შემთხვევაში იშვიათია. გამოვლინდა ინტერსტიციული ნეფრიტის იშვიათი შემთხვევები.
ჰემატოლოგიური: შექცევადი ნეიტროპენია, ჩვეულებტიც, იწყება ინტრავენური თერაპიის დაწყებიდან ან 25გ-ზე მეტი საერთო დოზის მიღებიდან ერთი კვირის ან მეტის შემდეგ. ნეიტროპენია, როგორც ჩანს, სწრაფად შექცევადია ვანკომიცინის მიღების შეწყვეტის შემდეგ. თრომბოციტოპენია გამოვლენილია იშვიათად. შექცევადი აგრანულოციტოზი (500-ზე ნაკლები გრანულოციტი მმ3-ში) გამოვლენილია იშვიათად, თუმცა მიზეზ-შედეგობრიობა არ არის დადგენილი. გამოვლინდა ეოზინოფილია.
იმუნოლოგიური: ჰისტამინის გამოყოფა შემცივნებასთან, გულისრევასთან, ურტიკარიასთან, ლაქოვან გამონაყართან, ცხელებასთან და კანკალთან ერთად, ნორმალური დოზების შემთხვევაშიც კი, მაგრამ ჩვეულებრივ მოჰყვება პრეპარატის სწრაფად მიღებას. ანაფილაქტოიდური რეაქციები, ჰიპერმგრძნობელობის რეაქციები და ანაფილაქსია არის გამოვლენილი.
თვალის: სუბკონიუნქტივური ინექციები არც ისე ხშირად გამოიყენება რქოვანას ბაქტერიული წყლულების სამკურნალოდ, მაგრამ შეიძლება გამოიწვიოს მძიმე ანთებითი პროცესი ან ჩამოცლა.
სხვადასხვა: ტკივილი და კუნთების სპაზმი გულმკერდის და ზურგის მიდამოში.
დოზის გადაჭარბება:
რეკომენდებულია დამხმარე თერაპია, გლომერულური ფილტრაციის შენარჩუნებასთან ერთად. ვანკომიცინი ცუდად გამოიყოფა სისხლიდან ჰემოდიალიზის ან პერიტონეული დიალიზის გზით. ჰემოპერფუზია ამბერლიტის ფისით XAD-4, აჩვენებს შეზღუდულ სარგებელს.
დირექტივები რეკონსტიტუციისთვის:
ხსნარის მომზადება: გამოყენების დროს, 10მლ სტერილური წყალი ინექციისთვის BP უნდა დაემატოს ვანკომიცინის ჰიდროქლორიდი ინექციისთვის UშP 500მგ ფლაკონს. მსგავსად, 20მლ სტერილური საინექციო წყალი BP უნდა დაემატოს ვანკომიცინის ჰიდროქლორიდი ინექციისთვის USP 1გ ფლაკონს. ამ გზით აღდგენილი ფლაკონები ქმნის 50მგ/მლ ხსნარს. შემდგომი განზავება საჭიროა მიღების გზის მიხედვით:
(ი) წყვეტილი ინფუზია (მიღების უპირატესი მეთოდი): აღდგენილი ხსნარები 500მგ ვანკომიცინის შემცველობით უნდა განზავდეს მინიმუმ 100მლ გამხსნელში. აღდგენილი ხსნარები 1გ ვანკომიცინის შემცველობით უნდა განზავდეს მინიმუმ 200მლ გამხსნელში.
ნატრიუმის ქლორიდის ინტრავენური ინფუზია B.P. ან დექსტროზას ინტრავენური ინფუზია B.P. შესაბამისი გამხსნელებია. სასურველი დოზის მიღება უნდა მოხდეს ინტრავენური ინფუზიის სახით არაუმეტეს 10მგ/წთ სიჩქარით. თუ მიღება მოხდება ხანმოკლე პერიოდის განმავლობაში ან მაღალი კონცენტრაციით, არსებობს თრომბოფლებიტთან ერთად ჰიპოტენზიის განვითარების შესაძლებლობა. სწრაფად მიღებამ ასევე შეიძლება გამოიწვიოს სიწითლე და გარდამავალი გამონაყარი კისრის და მხრების მიდამოში.
(იი) უწყვეტი ინფუზია (გამოყენებული უნდა იყოს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ წყვეტილი ინფუზია შეუძლებელია): 1გ ან 2გ ვანკომიცინი შეიძლება დაემატოს საკმარისად დიდი მოცულობის ნატრიუმის ქლორიდს 0,9% საინექციოდ ან გლუკოზას 5% საინექციო წყალში, რათა დასაშვები იყოს სასურველი დოზის ინფუზია ოცდაოთხი საათის განმავლობაში.
შენახვა: ინახება 30°C-მდე ტემპერატურაზე, სინათლისგან უნდა იყოს დაცული.
ინახება ბავშვებისთვის მიუწვდომელ ადგილას.
აღდგენილი ხსნარი მომზადების შემდეგ გამოყენებული უნდა იყოს დაუყოვნებლივ.
საჭიროა გამოუყენებელი ნაწილის გადაგდება.
წარმოდგენა: ხელმისაწვდომია შუშის ფლაკონში.
გაცემის წესი: ფარმაცევტული პროდუქტის ჯგუფი II, გაიცემა ფორმა #3 რეცეპტით.
მწარმოებელი:
SWISS PARENTERALS LTD.
808, 809 & 810, Kerala Industrial Estate,
G.I.D.C., Nr. Bavla, Dist: Ahmedabad-382 220,
გუჯარატი, ინდოეთი